Úrval - 01.04.1947, Blaðsíða 21

Á DRAUGAVEIÐUM
19
Keidrou þrífur í mig og muldr-
ar skef ldur:
„Dosseu! Dosseu!“ (djöfull!).
Ég undrast ekki ópið. Þetta
svæði er fullt af þjóðsögum og
sögnum um vofur og drauga.
Það er sagt, að svokallaðir
„pardusdýrsmenn“ lifi í skóg-
inum, og svertingjarnir óttast
þá eins og fólk í Evrópu ótt-
aðist varúlfa og galdranornir
áður fyrr.
Ópið er ekki endurtekið og
við höldum ferðinni áfram. En
við höfum ekki farið nema mílu
vegar, þegar við heyrum það
aftur. Draugurinn virðist vera
að elta okkur, og okkur er ekki
rótt innanbrjósts.
Við veljum okkur næturstað
í litlu rjóðri. Tjöldin standa í
hálfhring kringum bálið, sem
við höfum kveikt. Burðarmenn-
irnir eru órólegir, hnappast
saman og söngla tilbreytingar-
Iaust lag. Stundum gjóta þeir
óttaslegnum augum inn í myrk-
viðinn, þar sem hið ókunna býr.
Þegar við höfum matazt, legg
ég mig í hengirúmið mitt og
kveiki í pípu. Sönglið í svert-
ingjunum gerir mig syfjaðan.
Þegar mér er að renna í brjóst,
heyrist kynjaópið aftur úr
skóginum — og hefir nú færzt
miklu nær. Burðarmennirnir
stökkva á fætur og hætta söngn-
um. Hljóðið stafar hvorki frá
öpum né hýenum. Enda þótt það
sé óskiljanlegt, kemur það úr
mannsbarka — eins og óp vit-
firrings eða fábjána. Keidrou
kemur til mín og neyðir mig
hreint og beint til að taka mér
Mauserriffilinn minn í hönd.
„Dosseu! Dosseu!“ segir hann
aftur í aðvörunarrómi.
Sem snöggvast dettur mér í
hug að ná í vasaljós og brjótast
inn í skóginn, en átta mig á því,
hve heimskulegt það sé. Ég
minnist frásagnanna um „pard-
usdýrsmennina“ og skógar-
andana, sem svörtu töframenn-
irnir hafa sagt mér frá. Með
hálfrar stundar millibili kveður
ópið við, og virðist koma úr
ýmsum áttum. Stundirnar líða.
Ég bíð dögunarinnar. Loks
gægist grá dagsskíman gegn-
um laufþekjuna. Ég sting á mig
dálitlum matarbita og hleð riff-
ilinn. Keidrou er steinsofandi.
Ég held einn inn í frumskóginn.
Ég staðnæmist öðru hvoru og
hlusta. Skyndilega heyri ég
skrjáf á næstu grösum. Ég
stend grafkyrr og viðbúinn, fal-
inn í vafningsviði risatrés.
Ópið kveður allt í einu við, rétt