Úrval - 01.04.1947, Blaðsíða 117

TIL MIKILS AÐ VINNA
115
hamingjusöm undir slíkum
kringumstæðum. ‘ ‘
Laurel horfði forvitnislega á
hann. „Þú ert að tala um eitt-
hvað, sem mér er ókunnugt
um.“
„Ég ætla einmitt að fara að
segja þér frá því. Ári eftir að
ég hafði skilið við Irmu, giftist
ég leynilega þýzkri stúlku úr
mótspyrnuhreyfingunni. Enginn
vissi um þetta, nema nánustu
vinir mínir. Hún hét Trudi
Schultz, og ég hafði þekkt hana
í mörg ár í Berlín; hún og eigin-
maður hennar börðust gegn
nazistunum, og þeir náðu í hana.
Ég hjálpaði Trudi til að komast
undan og hún tók sér búsetu í
París. Ég heimsótti hana þar á
laun; það hefði orðið lífshættu-
legt fyrir okkur bæði, ef nokk-
ur hefði vitað um samfundi
okkar.
Að lokum hvarf hún, og
ég komst að því, að nazistarnir
héldu henni í höll einni, sem
þeir höfðu tekið á leigu skammt
frá París. Ég var nærri búinn
að missa lífið við tilraunir mín-
ar til að bjarga henni, en það
var of seint.“
„Hvað kom fyrir hana?“
„Þeir fluttu hana til Þýzka-
lands, og síðar frétti ég, að hún
hefði látizt í Dachaufangabúð-
unum.“
„Þetta er sorgleg saga. Nú
fer ég að skilja, hversvegna þú
talar ekki af gáska um þriðju
giftinguna þína.“ —
Laurel Creston hefði getað
gizkað á, um hvað ræða Lannys
snerist, en enga konu langar til
að gizka á slíkt, hana langar til
að heyra það og hún verður
aldrei leið á því — ef henni fell-
ur maðurinn í geð.
„ ... ég veit ekki, hvort okk-
ur auðnast að komast undan, en
þó að okkur takist það ekki, er
betra að elskast í fangabúðun-
um en elskast ekki. Ef við slepp-
um, eigum við langa ferð fyrir
höndum; það verður brúðkaups-
ferð okkar, og við munum njóta
hennar, jafnvel erfiðleikanna
líka. Þegar við höfum bundizt
heitum, mun ég elska þig með
hverju orði mínu, augnatilliti
og hugsun og mun gæta þín
eins og dýrasta gimsteins.“
Hann kyssti hana mörgum
sinnum áður en hann spurði
hana, hvort hún vildi játast
honum. Hún svaraði hiklaust:
„Já, Lanny.“ Svo kyssti hann
hana aftur —
Þau voru gefin saman af
enskum presti. Foo Sung og