Úrval - 01.04.1947, Blaðsíða 25

SLYSFARIR 1 DÝRARÍKINU
23
Það er asinn, sem er á þess-
um fuglum, er slysunum veld
ur. Sama er að segja ur rán-
fugla í vígahug. Stundum vill
það til, að fálkar, á fleygiferð
eftir bráð í skógi, reka sig á
greinar eða trjástofna. Hrafnar
og krákur verða oft fyrir lík-
um óhöppum.
Þótt kynlegt þyki frásagnar,
er svo að sjá sem sum dýr fari
sér að voða af þeirri einföldu
ástæðu, að þau gá ekki að, hvert
þau eru að fara. Pokadýr víkja
stundum við höfðinu á harða-
stökki og hafa svo steinrotast,
áður en þeim er ljóst, á hvað
þau rákust. Kanínur sálga sér
oft á svipaðan hátt. Verstir
eru þó hérarnir. Hraði þeirra
er geysimikill, en hugleysið og
hræðslan vSð eftirför svo of-
boðsleg, að þeir æða áfram, án
þess að skeyta hót um það, sem
framundan er.
Jafnvel fuglar rekast á í lofti.
Sjaldan mun það þó koma fyrir,
en ég hefi nákvæmar heimildir
um atvik af því tæi. Stundum
drepst bara annar fuglinn,
stundum báðir.
Smærri spendýr eiga aftur í
brösum við gróður jarðar. Mýs
og íkornar stinga sig oft á barr-
nálum og öðrum illþyrmislegum
gróðri og hljóta bana af. Önnur
smádýr flækja sig í hávöxnu
grasi, sitja föst og eiga sér
engrar bjargar von.
Stærri dýr eiga einnig í erfið-
leikum við umhverfi sitt, einkum
tré. Tveir menn, sem voru á
veiðum í Norður-Rhodesíu,
heyrðu kvöld eitt skarkala mik-
inn og síðan sársaukafullt fíls-
öskur. Morguninn eftir fundu
þeir fílstönn við rætur trés, sem
klofið hafði verið 1 sundur.
Tönnin var blóðug, en óbrotin,
og svo að sjá, að hún hefði
hreinlega dregizt úr munni fíls-
ins. Augsýnilega hafði fíllinn
rekizt á tréð og tönnin sokkið
svo djúpt í það, að þegar hið
risavaxna dýr reyndi að slíta sig
laust, dróst tönnin upp með rót-
um.
Birnir komast oft í sjálfheldu
í trjám. Bjarndýr eitt rakst
á hnetuforða íkorna í trjá-
stofni. Ákefð bjarnarins að
höndla góðgætið var svo mikil,
að hann þrengdi hausnum inn
í rifuna, en sat svo fastur, unz
maður kom að og víkkaði hol-
una varlega með öxi. Þarna
hefði björninn látizt, ef mennsk-
ar hendur hefðu ekki orðið til
bjargar.
Dádýr festast stundum í trjá-