Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 18
1(5
ÚRVAL
þeir til þess aÖ höggva í sundur
eggskurnina. Þeir gerast strax svo
gráðugir, að slíkt er alveg lygi-
legt. Einn rauðbrystingsungi étur
allt að 14 fet af ánamöðkum á dag.
Fylgzt var eitt sinn með ferðum
músarrindils frá sólaruppkomu til
sólarlags, er hann flaug til veiða og
aftur til hreiðursins með mat lianda
ungunum. Hann fór 1217 slíkar
ferðir! Ung kría, sem vó 31 gramm,
át daglega 48 grömm af mat. Sér-
hver fugl verður að éta að minnsta
kosti hálfa þyngd sína daglega til
þess að halda lífi.
Er dregur nær hausti, hefur ung-
unum verið komið vel á legg, og
foreldrarnir hafa dregið sig í hlé
langt inn i skóginn til þess að fella
fjaðrir. Meðan á þeirri breytingu
stendur, eru þeir hljóðir. í stað
slitinna fjaðra vaxa nýjar, en þessi
breyting er svo dásamlega hnitmið-
uð, að fuglinn missir ekki næstu
fjöður, fyrr en ný fjöður er að
nokkru vaxin i stað þeirrar, sem
fyrst féll. Þannig fella fuglarnir
fjaðrirnar, og dregur ekki úr flug-
hæfni þeirra á meðan. Litsterkir
fuglar fá alveg ný ferðaföt í stað
hinna skrautlegu sumarfata. Eru
þau föt rnjög litlaus miðað við sum-
arfötin.
Þegar farfuglar fljúga burt á
haustin, fljúg'a þeir í hópum í allt
að 5.000 feta hæð yfir yfirborði
jarðar eða jafnvel enn hærra. Þeir
fljúga slíkar óraleiðir, að slíkt er
næstum ofvaxið mannlegum skiln-
ingi. Litill fugl, sem nefnist „hlack-
poll warbler“ og verpir í Kanada,
flýgur t. d. til Brasilíu, en það er
4.000 mílna leið. Heiðlóan ferðast
norðan frá Norðurheimskautsbaug
til Argentinu, en það er næstum
8.000 mílna leið. En metið á kríu-
tegund sú, er dvelur á sumrin i
löndum þeim, er liggja að Norður-
Ishafinu. A veturna dvelur lnin á
suðurheimsskautssvæðinu. Leiðin
fram og til baka er iivorki meira
né minna en 22.000 mílur!
Hvernig rata fuglarnir? Dýra-
fræðingar hafa sannað, að fuglar
geta reiknað út hnattstöðu mjög
nákvæmlega og ef til vill einnig
tímann eftir stöðu sólar á himnin-
um. En samt er um að ræða ein-
hvern annan dularfullan „hæfi-
leika“, sem gerir fuglum það fært
að finna rétta leið um óravídd-
ir himinsins á dimmum nóttum.
Allt lif fuglanna er sem samfellt
kraftaverk, og ætti það að minna
okkur á orð þau, sem Wateron,
liinn mikli náttúrufræðingur, lét
sér eitt sinn um munn fara: „Við
hljótum að hneigja liöfuð okkar.“
Konurnar i kvenfélagi safnaðar okkar höfðu ætíð með sér risastóran
stork úr pappír, þegar þær færðu einhverri félagskonunni sængur-
gjafir. En siðast þegar þær ætluðu að labba af stað með fuglinn, gátu
þær ekki notazt við hann.... því að einhver hafði snúið hann úr háls-
liðnum. Orvllle A. Cochran