Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 88

8(5
UlíVAL
\
Þegar hún vaknaði næsta niorg-
un, var sólin að koma upp og her-
mennirnir höfðu þegar lagt af stað.
Vukoye skýrði henni frá því, að
menn 4. liðsflokksins ætluðu nú
að taka við varðstöðunni af liði því,
sem hafði verið á verði á fjalls-
hryggnum um nóttina. Hún slóst
i för með honum, er flokkurinn
kleif síðustu brekkuna upp á há-
tindinn. Þarna lögðust þau öll
endilöng og hvíldu lúin bein.
Floru var þetta fagurt, æsandi
ougnablik. Umhverfis hana teygðu
sig rishá fjöll i allar áttir, og bar
þau við fölrauðan himin. Vukoye
skynjaði hugarástand hennar og
lagði liöndina á arm henni í varúð-
arskyni. Hann sagði, að dögunin
væri að vísu fögur, en um leið
hættuleg. Maður, sem stóð upprétt-
ur á fjallstindi, var tilvalið skot-
mark, er hann bar við himin.
Leyniskyttu myndi ekki veitast
erfitt að hæfa. hann dauðaskoti.
Myrkrið leyndi, en dagsbirtan tor-
tímdi. Þess yrði hún ætíð að minn-
ast.
Fjarlægt gelt iéttrar vélbyssu
barst nú að eyrutn Floru, á með-
an hún hlustaði á hann. Hún gægð-
ist varlega út yfir brúnina og sá,
að örlillar verur hreyfðust niðri
í dalverpi einu nokkrum mílum
neðar. Þær liktust maurum. Búlg-
ararnir voru komnir. Vukoye dró
hana strax að klettaskúta frammi
á fjallsbrúninni. Þetta var alveg
fullkominn varðstaður, og var
Miladin liðþjálfi þar fyrir með 25
menn. Síðan yfirgaf Vukoye hana
til þess að flytja Jovitch skýrslu
sína.
Miladin og menn hans brostu til
hennar og kinkuðu kolli glaðlegir
í bragði, og Flora lét vindlingadós
ganga á milli þeirra, svo að þeir
gætu notið ánægjunnar af að reykja,
á meðen þeir biðu þess, að Búlgar-
arnir kæmust i skotfæri. En augna-
bliki síðar kallaði Miladin liðþjálfi
skipun til þeirra, og' mennirnir
tóku sér allir fyrri stöðu.
Flora var farin að velta jiví fyrir
sér, hvað lnin ætti að gera, þegar
Miladin benti henni að koma. Hann
klappaði á öxlina á liermanni, sem
komið hafði sér fyrir i þægilegri
V-laga skoru á milli kletta. Her-
maðurinn stóð á fætur, hncigði sig
fyrir henni og bauð henni staðinn,
líkt og yfirþjónn, sem visar gestum
til sætis. Síðan tók Miladin upp
riffilinn sinn, hlóð hann og rétti
henni. Án þess að segja orð tók
Flora sér stöðu og miðaði rifflin-
um, þannig að hún væri reiðubúin
að hleypa af.
GÓÐUR VITNISMJRÐUR
Þau héldu varðstöðu sinni allan
daginn, skutu öðru hverju á Búlg-
arana. Þeim tókst auðveldlega að
vcrja fjallstindinn. Er dimma tök,
voru þau leyst af, og þau klöngruð-
ust niður eftir hlíðinni til eld i 4.
Iiðsflokksins. Mennirnir höfðu
tínt saman ilmandi grenigreinar
og búið til hvílur, og lét Flora sig
falla niður í eina þeirra, dauðfeg-
in hvíldinni. Jovitch liðsforingi
stóð við eldinn, og liann kallaði
á Miladin liðþjálfa til þess að spyrja
hann þess, hvernig þeim hefði geng-
ið þá um daginn.
„Og hvernig stóð enska stúlkan