Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 26

24
ÚRVAL
hann af undrun. Þegar hurðin opn-
aðist, gein við tómið eitt fyrir ut-
an hana. Afturhlutinn hafði losn-
að frá flugvélinni niður. Raley
skrönglaðist niður úr flugvélinni.
Hann leit allt í kringum sig. Byss-
urnar voru samanbögglaðar eins
og pipuhreinsarar.
Það var þrennt, sem bjargaði
lífi hans. í fyrsta lagi hafði hann
festst í flugvélinni vegna skotfæra-
hylkjanna, sem hrundu ofan á hann,
og því hafði hann ekki kastazt til,
þegar flugvélin skall ofan á trjá-
toppanna. í öðru lagi höfðu trén
dregið úr fallinu. Og i þriðja lagi
lá Raley þeim megin í afturhluta
flugvélarinnar, sem sneri upp, þeg-
ar flugvélin skall til jarðar.
Möguleikarnir á að lifa slíkt fall
sem fall þeirra Eakers og Raleys
eru næstum engir. Möguleikarnir
hafa að vísu aldrei verið reiknað-
ir út. En það hefur verið gerð til-
raun til þess að kasta tölu á þá, sem
deyja við fall inni á heimilum sín-
um eða umhverfis þau, t. d. við fall
úr stiga. f Bandaríkjunum deyja
að meðaltali tveir menn við slíkt
fall á þeim tíma, sem það tekur
þig að lesa þessa grein.
Gamla orðtækið „Það skiptir
ekki svo miklu máli, hvernig þú
dettur, heldur hvernig þú kemur
niður,“ á ekki við slikt ofsalegt
fall, sem hér hefur verið lýst.
Betra væri að orða það þá fremur
á þennan hátt. „Það skiptir ekki
svo miklu máli, hvernig þú dett-
ur, heldur hvað tekur á móti þér,
þegar þú kemur niður.“
Þessu til sönnunar mætti nefna
eftirfarandi tilfelli. Joe Herman
kastaðist eitt sinn fallhlífarlaus út
úr flugvél. Eftir 12000 feta fall skall
hann ekki á jörðina, heldur á ann-
an mann.
Nóit eina hittu þrjú skot úr loft-
varnabyssum Halifax-sprengjuflug-
vél hans yfir Þýzkalandi. „Stökkv-
ið!“ hrópaði Herman í hátalarann.
„Allir útbyrðis!“ Flestir af áhöfn
flugvélarinnar stukku, en þegar
Herman reyndi að ná fallhlífinni
sinni ofan af hillu, sá hann John
Vivash skotliða skríða eftir gólfinu.
Hann var særður og dró annan fót-
inn máttlausan á eftir sér. Síðan
sprakk flugvélin i loft upp, og
Herman þeyttist upp i gegnum loft
hennar. Og áður en hann vissi af,
var hann tekinn til að hrapa i
köldu næturloftinu, umkringdur
drasli úr flugvélarskrokknum.
Hann hafði fulla meðvitund.
Hann gerði sér alveg sérstaklega
fulla grein fyrir þvi, að hann var 1
ekki með neina fallhlíf. Hann varð
gripinn ofsahræðslu, baðaði út
öllum öngum og reyndi þannig að
draga úr fallinu. Síðan sætti hann
sig við hið óumflýjanlega. Hann
sætti sig við tilhugsunina um dauð-
ann, og hann gizkaði á, að hann
ætti aðeins um eina mínútu ólif-
aða.
Hann sá ýmsa brotna málmhluti,
sem virtust svífa hreyfingarlausir
í loftinu umhverfis hann. Hann von-
aði, að einhver þessara hluta reynd-
ist vera fallhlifin hans, en jafnvel
þótt svo væri, gæti hann ekki náð
til hennar.
Hann snerist á ýmsa vegu. Stund-
um kom hann auga á stjörnurnar,
en á næsta augnabliki leitarljós