Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 101

99
INDÆLI LIÐÞJALFINN
SKAPMIKIL SERBASTÚLKA
Fjallið, sem Jovitch lét lífið á,
varð kirkjugarður 2. hersveitarinn-
ar. Meðal hermannanna gekk það
undir nafninu hæð nr. 1212, og var
þetta síðasta hindrunin á leið þess-
ara 3.000 Serba til Monastir. En
Búlgörum tókst að hrinda hverju
áhlaupinu af öðru, þangað til eftir
voru aðeins 500 menn — og Flora
Sandes — til þess að gera lokaá-
hlaupið.
1 síðasta, örvæntingarfulla á-
hlaupinu særðist Flora af sprengju-
broti. Hægri handleggur hennar
brotnaði illa og særðist mikið, og
fjölmörg sprengjubrot tættu sundur
hægri síðu hennar. Doditch liðs-
foringi dró hana í skjól á bak við
kletta þrátt fyrir ákafa skothríð ó-
vinanna. Svo bar hann ásamt Mil-
osh yfirliðþjálfa Floru niður fjalls-
hlíðina, þangað til þeir hittu tvo
hjúkrunarmenn með sjúkrabörur.
Þeir fóru með hana að sjúkrabif-
reið, og það síðasta, sem hún mundi
efir að hafa séð á þessum víga-
slóðum var andlit Milosh. Tárin
streymdu niður kinnar hans, og
Flora gerði sér grein fyrir þvi, að
hann hélt að hún væri að deyja.
Hún var sem lömuð vegna sára
sinna og hafði ekki enn náð sér
eftir lostið, sem hún hafði fengið
við fregnina um hinn skyndilega
dauða .Tovitch. Flora áleit þvi, að
Milosh hefði rétt fyrir sér.
Fjórum dögnm síðar kom Flora
til brezks hersjúkrahúss i Saloniki.
Þegar verið var að bera hana út
úr sjúkrabifreiðinni, heyrði hún
bilstjórann segja hjúkrunarkonunni
að nýji sjúklingurinn væri serbn-
esk herkona.
„Almáttugur, önnur till“ hrópaði
hjúkrunarkonau. „Jæja, þá er vizt
bezt, að þú farir með hana inn i
tjaldið til Milusku."
Og þannig hitti Flora Milusku,
uppreisnargjarna, skapmikla, serbn-
eska sveitastúlka, sem hún gat aldrei
gleymt. Miluska hafði gengið i her-
inn, þegar hún var 18 ára, og hafði
hún særzt fimm sinnum. Síðast
hafði hún særzt, þegar hún var að
bera skotfæri til liðsflokks síns
þvert yfir akur, sem skothríð ó-
vinanna buldi á. Og allt frá þvi
augnabliki, að hún kom til sjúkra-
hússins i Soloniki, hafði hún verið
að reyna að hugsa sér ráð til þess
að komast aftur á vigstöðvarnar,
svo að hún gæti hafið bardagana að
nýju.
Hið ólgandi skap Milusku varð
til þess að auka lífsþróft Floru og
létta skap hennar, meðan á hinni
löngu legu hennar stóð, og brátt
urðu þær beztu vinkonur. Dag einn
urðu þær heldur en ekki undrandi,
er aðstoðarforingi Alexanders krón-
prins kom í heimsókn í sjúkra-
tjaldið þeirra. Og brezki ofurstinn
og ýmsir aðstoðarforingjar hans
voru boðaðir á fund aðstoðarfor-
ingjans í tjaldinu, á meðan hann
hélt stutta ræðu og hrósaði ein-
lægum stuðningi Floru við málstað
Serba og hreysti hennar á vígvell-
inum. Síðan tók hann heiðurs-
merki upp úr leðurhylki og festi
það á náttjakka Floru. Það var
Kara Georgsstjarnan, eftirsóttasta
heiðursmerki serbncska hersins,
og heiðursmerki þessu fylgdi nú
hækkun í tign Floru til handa, og