Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 65

ÓGLEYMANLÉGUR MAÐUR
13 ára. Ég liygg að kunnátta mín
hafi verið í meðallagi eða svo,
nema þá helzt i veraldarsögunni.
Meðan ég var í barnaskóla hafði
faðir minn keypt danska þýðingu
á veraldarsögu Beckers hins þýzka,
19 bindi stór, prentuð gotnesku
letri, sem allflestir unglingar lærðu
þú jafnhliða latinuletrinu. Þessa
bók hafði ég iesið þá þrjá vetur,
sem ég sat i Barnaskóla Reykja-
víkur. Síðan hefir veraldarsagan
og þá fyrst og fremst fornaldar-
sagan, verið mér mestur skemmti-
lestur.
Um haustið, er ég settist i 1. belck
Menntaskólans, hlakkaði ég mest
til kennslunnar i veraldarsögu.
Bókin, sem við áttum að læra fyrstu
þrjá bekkina, þótti mér ekki til-
komumikil. Það var dönsk bók,
tvö bindi myndskreytt, eftir
Christian Gjerlöff.
Svo hófst fyrsti tíminn í sögu.
Allir voru komnir i sæti sín þegar
inn gekk liár maður, herðabreiður,
dökkur yfirlitum, en nokkuð tekinn
að hærast. Ekki var hann beint
fríður sínum, en úr augum hans
skein svo mikil góðvild og blíða,
að mér fannst hann einmitt vera
sá maðurinn, er ég hefði helzt ósk-
að mér fyrir kennara í þeirri náms-
greininni, sem mér var hugstæðust.
Hann kynnti sig og kvaðst heita
Jóhannes Sigfússon. — Sú varð
raunin á, að Jóhannes Sigfússon
reyndist mér liinn bezti lærifaðir
og vinur alla mína skólatíð.
Jóhannes bjó í skólanum á efri
hæð. Það mun eiginlega hafa ver-
ið rektorsibúðin, sem Jóhannes
hafði á leigu. Sjálfur bjó rektor,
ti3
skáldið Steingrímur Thorsteinsson,
í húsi sínu við Austurvöll, enda
börnin mörg. Niðri í skólanum
bjó annar ágætismaður, Pálmi
Pálsson, aðalkennari skólans í ís-
lenzku.
Jóhannes var kvæntur Chathinku,
dóttur Christen Ziemsens ræðis-
manns, systur þeirra bræðra, Knuds
borgarstjóra, Jes og Christen kaup-
m-anna. Þau voru barnlaus, frú
Chatinka og Jóhannes, en höfðu
tekið í barns stað Rósu, dóttur
Bjarna Jónssonar, sem iengi var
meðhjálpari við dómkirkjuna í
Reykjavík. Jóhannes mun hafa
verið undir sextugu þegar ég kom
í skólann. —
Mér féllu vel tímarnir, en ekk-
ert gerðist til tíðinda fyrr en í
byrjun nóvembermánað'ar. Þann-
ig var hagað kennslunni þá, að
skólapiltar urðu að vera komnir
i sæti sín klukkan fimm mínútur
fyrir átta. Nefndust þessar fimm
mínútur „bænir“, að fornum sið,
enda þótt ekki færu lengur fram
neinar guðrækilegar iðkanir. In-
spector scliolae, en liann var þá
Ásgeir Ásgeirsson, núverandi for-
seti íslands, gekk um alla bekki
og skrifaði nöfn þeirra, sem ekki
voru mættir. Síðan hófst kennsla,
en þegar klukkan var langt gengin
11, var veitt matarhlé i 40 mínút-
ur. Nefndist það „kortérið“. Þá
fóru piltarnir heim til sín, eða á
matsölustaði, þeir sem utanbæjar
voru. Þegar færð var slæm, treysti
ég mér ekki til þess að fara alla
leið vestur á Vesturgötu, cn hafði
með mér brauð og mjólk.
Svo var það einn dag í nóvember-