Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 112

110
ÚRVAL
daglega. Smám saman æfðust fing-
ur hans í að grípa utan um hluti,
en þeir gerðu það með krampa-
kenndu átaki, sem hann liafði ekki
vald yfir, eins og vant er hjá slík-
um sjúklingum. Þá kom faðir hans
með kubba úr samanbrotnum papp-
ír og sagði við hann: „Nú áttu að
læra að taka utanum þessa, án þess
að böggla þá saman.“
Þegar Ray var fimm ára, greip
hann i dyratjöld og hóf sig upp,
þar til hann stóð uppréttur. Hann
reyndi að stíga eitt skref, en valt
þá um koll. Móðir hans barðist
gegn löngun sinni til að hjálpa
honum, og horfði með aðdáun á,
hvernig hann hóf sig upp aftur^
aðeins til að velta um á nýjan leik.
Upp frá þessu lét Ray sér aldrei
nægja að sitja bara á gólfinu. Hann
skeytti þvi engu þótt það kostaði
byltur og marbletti, en fór leiðar
sinnar um húsið á þann hátt, að
standa upp og detta og standa upp
aftur. Oft bar það við, að hann
í fallinu fálmaði fyrir sér og greip
i standlampa, borðdúka, gluggatjöld
o. s. frv. En faðir hans sagði: „Lát-
um hann bara brjóta. Það kemur að
þvi, að hann getur gengið.“
Svo kynni að hafa farið, að
fyrsta reynsla Rays af því að fara
í skóla, hefði dregið úr honum
kjark, ef yngri bróðir hans Emme-
rich hefði ekki verið honum til
hjálpar. Enda þótt Ray hefði góða
greind og skildi heilmikið, gat hann
aðeins sagt tvö orð, „já“ og „nei‘?.
Höfuðið slettist til á honum eins
og á tuskubrúðu. En Emmerich
sat hjá honum og flettu fyrir hann
blöðunum i bókunum.
Jafnvel þegar bezt lét, leið Ray
aldrei vel í skólanum. En heima
átti hann alltaf friðsælan stað. Þar
átti hann alltaf að mæta skilningi
og ástúð. Einu sinni þegar fjöl-
skyldunni var boðið til miðdegis-
verðar, voru settir fínir postulíns
diskar hjá öllum nema Ray. Fyrir
hann var settur gamall, skörðóttur
diskur. Þessi lítilsvirðing fór ekki
fram hjó Rósu, móður hans. Daginn
eftir sagði hún við Ray: „Mér
þætti vænt um, ef þú vildir hjálpa
mér að þvo sparibollalia mína.
Viltu koma með þá fram i eldhús
fyrir mig?“
Ray staulaðist að bollaskápn-
um, en um slikt trúnaðarstarf hafði
hann aldrei verið beðinn fyrr.
Hann tók einn postulínsbolla, og
sveittur og skjálfandi í þeirri föstu
ákvörðun sinni að hafa nú stjórn
á vöðvum sínum, gekk hann hægum
skrefum fram í eldhúsið og afhenti
móður sinni bollann heilan á húfi.
Slík ástúð var á tvennan hátt
rauði þráðurinn i lifi hans. Honum
var ekki eingöngu sýnd ástúð án
alls tilverknaðar af hans hálfu;
hin látlausa, ákafa viðleitni hans
vakti einnig ást og umhyggju hjá
þeim, sem gerðu sér það ómak að
reyna að kynnast honum. Einn
þeirra var Lisle Blackburn, leik-
fimiskennari og knattspyrnuþjálf-
ari við Menntaskólann i Milwau-
kee, Washington.
Blackburn og Ray sáust í fyrsta
sinn, er Ray gaf sig fyrst fram til
þátttöku i likamsæfingum. Honum
hafði farið mikið fram síðan hann
fyrst hóf skólagöngu, enn mátti
þó segja að hann fremur veltist