Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 74

72
OfíVAL
máttlaus af eggjahvítuskorti. Og
svefnleysið jijáði mig óskaplega!
Vegna liins bilaða stýris svaf ég
ávallt nálægt stýrishjólinu og liall-
aði mér upp að káetunni minni.
Og Jjegar ég tók stefnu til suðvest-
urs eða til hinna miklu eyjaklasa
Kyrrahafsins, Marquesa eyjanna,
Félagseyjanna og Tongaeyjanna,
var ég alltaf að vakna öðru hverju
alla nóttina ti! þess að líta á átta-
vitanálina.
fíg fór að skilja, að ég yrði að
gera cittlivað til þess að hressa
Iíkama minn við. Og ég vissi, hvað
gera skyldi. í dögun á morgni hverj-
um skvetti ég sjó í augu mér til
þess að veita þeim svölun og draga
úr áhrifum hinnar brennandi sól-
ar. I?g skvetti sjó framan í andlit
mér og andaði honum í gegnum
nef mér, því að hann hreinsar nef-
göngin. Svo drakk ég einn bolla af
sjó á hverjum degi. Og Jjið megið
trúa Jiví, að sjórinn býr yfir lækn-
ingamætti, því að líkami minn
komst smám saman í samt lag.
ÞEGAR SÓNNINN BYRJAR
Síðdegis Jj. 16 ágúst sá ég til
vöruflutningaskips úti við sjón-
deildarhring. Þetta var skipið
„Whakatane“, sem var að fara frá
Panama til Sydney í Ástralíu. Ég
dró upp bandaríska fánann. Brezki
fáninn var dreginn að hún á skip-
inu, og J>að sigldi umhverfis flek-
ann minn. Yfirmenn og farþegar
veifuðu til mín, og ég veifaði á
móti og gaf til kynna, að ég væri
við beztu heilsu og þyrfti enga
aðstoð. Mér datt í hug að biðja um
aðstoð til þess að gera við stýrið,
en ég vissi, að ekki yrði liægt að
framkvæma neinar varanlegar við-
gerðir á J)vi, fyrr en flekinn væri
kominn á þurrt land.
Ég hafði aðeins eitt reglulegt
samband við umheiminn: transis-
tor-útvarpsmóttökutæki. Ég hafði
Iíka haft með mér senditæki með
handsnúnum rafali, en eftir að ég
hafði reynt í nokkrar vikur að
senda orðsendingu án nokkurs
árangurs, gafst ég upp á slíku. En
móttökutækið varð að vera í lagi.
Með hjálp l)ess móttók ég tíma-
merki, sem nauðsynleg eru fyrir
siglingar. Voru rnerki J)essi send
frá WWV-útvarpsstöðinni i Wash-
ington. Ég var vanur að leggjast
á hnén á lnlfarið með kronometr-
ið fyrir framan mig, kveikja á mót-
tökutækinu og heyra eftirfarandi
orðsendingu: ,,Þer/ar sónninn byrj-
ar aftur, er klukkan nákvæmlega.“
Þetta var eina mannlega röddin,
sem ég heyrði í 130 daga.
Ég fékk góðan byr einn dag, þeg-
ar ég hafði verið 75 daga á sjónum
og var kominn 5000 milur frá
Callao. Síðan lenti ég i stöðugum
sviptivindum fyrir sunnan Penr-
hyneyju. Ég óttaðist Jaað mest að
missa stýrið algerlega. Því smeygði
ég mér næstum daglega útbyrðis
til þess að gera við það. Ég batt
saman bambuslengjur og batt þær
við skutinn til J)ess að verja mig
fyrir hákörlunum, á meðan ég
vann að viðgerðunum. Þeir komu
svo nálægt mér, að ég gat heyrt
busluganginn í þeim, er þeir gátu
ekki komið auga á mig, og ég liélt
áfram viðgerðarstarfi mínu, ])angað
til ósjór skolaði eitt sinn bambus-