Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 119

SÁLARFRÆÐI fílFREIÐAAKSTURS
117
Það ei’ ánægjulegt að lieyra mjúkt
ínalið í hinni kraftmiklu vél. VirS-
ið fyrir ykkur ökumanninn í stórri
bifreið. Hann er með fyrsta flokks
tæki í höndum sér, og því finnst
lionum hann vera eitthvað. Fólk,
sem ekur stórum bifreiðum, hefur
tilhneigingu til þess að komast
fremst i bílaröðina. Slíkt fólk lötr-
ar ekki lúshægt á eftir „litlu körl-
unum“. Það verður að komast fram
úr við allra fyrsta tækifæri.
En stundum má sjá slikt fólk
aka mjög hægt. Ég held, að jiað
geri það, svo að fólki gefist tæki-
færi til jæss að dást þeim mun
meira að bifreiðinni og ökumenn-
irnir megi þeim mun betur baða
sig i dýrðarljóma þeim, sem af
farartækinu stafar. En ef til vill
eru þessir ökumenn bara að njóta
áhrifanna af stjórn farartækisins
í sem allra ríkustum mæli. Eftir
þvi sem neðar dregur, hvað mikil-
leika ökutækisins snertir, hefur
jjað minni áhrif á ökumanninn,
þótt ökumaðurinn kun'ni að vísu
að velja sér bíl, sem hentar per-
sónuleika hans sem bezt.
Einnig er um að ræða allt of
hrædda næstum varkára ökumenn.
Fólk, sem er fremur kviðafullt og
fram úr hófi varkárt í daglegu lífi,
er jafnvel enn kvíðafyllra og var-
kárara á þjóðveginuln eða götunni.
Það ekur lúshægt, oft úti á miðjum
vegi og hemlar skyndilega, þótt
slíks gerist kannski alls ekki þörf.
Það þeytir flautuna áð hverjum
hjólreiðamanni á götunni og að
hverju barni, sem er ekki fyrir
neinum, lieldur á sinum stað uppi
á gangstéttinni. Það hægir svo á
ferðinni, að það stanzar næstum
alveg, jafnvel þegar götuvitinn sýn-
ir grænt. Þegar slíkt fólk ekur
eftir bugðóttum þjóðvegum með
lieila runu af bílum á eftir, sem
allir ökumenn verða að balda sig
við þennan snigilshraða, eru slík-
ir ökumenn raunverulega hættuleg-
ir andlegri heilbrigði hinna öku-
mannanna. Ég velti því oft fyrir
mér, hversu mörg slys verða siðar
í sömu ferð þessara ökumanna,
er á eftir hinum aka, slys, sem
rekja má oft og tíðum til þeirrar
miklu gremju, sem síhræddi öku-
maðurinn olli þeim fyrr i ferð-
inni.
Frekir og tillitslausir ökumenn
eru þó liættulegastir allra. Þar er
um að ræða fólk, sem breytist, er
það finnur til valdsins, sem það
hefur. Auðvitað eru sumir þessir
menn einnig þannig í sinu dag-
lega lifi yfirleitt. Þeir olnboga sig'
kannski áfram með fyrirlitningar-
glotti og skeyta þvi engu, hvað um
náungann verður. En sumt fólk,
sem er indælasta fólk, þegar það
ferðast á tveim jafnfljótum, hreyt-
ist skyndiléga, þegar liað er setzt
undir stýri. Nú loks eru þetta ekki
lengur venjulegar, þýðingarlitlar
persónur. Nú eru þetta persónur,
sem húa yfir valdi, líkt og fólk
það, sem persónur þessar dást mest
að. Nú getur fólk þetta bætt sér
upp þá vanmátarkennd og sjálfs-
óánægju, sem það finnur til i dag-
legu lífi, og orðið manneskjur, sem
láta til sín taka. Frekur og tillits-
laus ökumaður er alltaf að flýla
sér. Hann ekur á of mildum
hraða, hvenær sem tækifæri býðst.