Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 73

EINN GEGN ÚTHAFINU
71
breytilegu lífi sjávarins af fleka,
sem rekur sína. leið án þess að
mynda nokkurn hávaða. Nokkrar
höfrungafjölskyldur syntu undir
flekann minn til þess að komast
undan hákörlunum, og fjölslcyldur
þessar slógust í hópinn og fylgd-
ust með mér þúsundir mílna.
Höfrungarnir héldu alltaf á veiðar
á morgnana. Þeir voru alveg ótrú-
lega hraðskreiðir, þegar þeir skut-
ust á eftir flugfiskunum. Þegar
þessir litlu fiskar leituðu öryggis
í loftinu, voru hinir vængstóru
freigátufuglar frá Galapagoseyjum
ekki lengi að koma á vettvang.
Hákarlarnir voru aldrei I'angt
undan. Þeir héldu sig í skuggan-
um. Ég varð að hafa færin mín
stutt, þvi að ég hefði að öðrum
kosti aldrei getað innbyrt höfr-
ungana. Þá hefði ég aðeins fengið
blóðugan hausinn, en hákarlarnir
hinn hluta höfrungsins. Kettirnir
mínir læddust um þilfarið á næt-
urnar og biðu þess, að flugfisk-
arnir skyllu á þilfarinu. Á morgn-
ana notaði ég síðan leifarnar af
næturmáltíð kattanna til þess að
beita fyrir hina Ijúffengu höfrunga.
Eftir um mánaðartima komst ég
fyrst í lygnan sjó, og hina 3000
milna leið frá Galápagoseyjum til
Marquesaeyjanna valt flekinn hjálp-
arvana, án þess að hægt væri að
stýra honum né ráða stefnu hans.
Slíkar lygnur geta verið seglskip-
um mjög hættulegar. Seglin hanga
máttleysislega niður og sporin í
þeim rakna. Siglutréð virðist vilja
rífa sig upp með rótum. Á dögum
seglskipanna þrælaði stýrimaður-
inn áhöfninni allra mest út í sliku
veðri, því að annars hefðu menn
irnir misst vitið, því að lygnurnar
smjúga þér i merg og bein, draga
úr þér allan mátt, sarga taugar
þinar, mergsjúga þig.
Lygnurnar fæddu einnig af sér
sviptivinda. Þeir byrja að myndast
síðari hluta dags og skella skyndi-
lega á að næturlagi. Þeir upphóf-
ust að kvöldi og hreyfðust hægt
burt frá flekanum. Þessi fer fram
hjá, hugsaði ég. Ég verð að snú-
ast gegn þeim næsta. Það var um
að gera fyrir mig að vera vel á
verði. Og þannig gekk þetta vik-
untim saman.... þúsundir milna.
LÆKNISLYF
Mér geðjaðist alls ekki að þvi,
hvaða stefnu málin tóku. Stýrið
var óðum að láta undan. Stundum
dugðu viðgerðir minar í heila viku,
en stundum aðeins i klukkustund.
Eitt sinn þegar ég var að reyna
að laga það og hafði stigið út í
lítinn húðkeip, sem ég hafði tekið
með sem björgunarbát, slitnaði
bandið skyndilega, sem batt mig við
flekann, og hann tók að reka frá
mér. Ég varð að róa ákaft til þess
að ná honum. Hefði stórseglið ver-
ið uppi, hefði ég aldrei náð flekan-
um.
Ég var haldinn ofurþreytu. Allur
skrokkurinn var undirlagður, en
ekki aðeins fingur inínir og hand-
leggir, sem höfðu særzt og nuddazt,
þegar ég var að gera við stýrið
og þurfti að handleilta hvassar
stálbrúnir, er ég fór út fyrir borð-
stokkinn. Nú var ég kominn lit á
úthafseyðimörk, þar sem mjög lít-
ið er um-fisk, og því var ég orðinn