Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 64

Ógleymanlegur maður
Jóhannes
Sigfússon,
menntaskóia-
kennari
Eftir Hendrik Ottóson.
Á andvökunóttum aldr-
aðs manns, verður liug
hans oft reikað til þess,
sem var — síður til
þess, sem verður.
Draumunum og' fyrirætlununum
fækkar, en liðnir atburðir og látn-
ir samferðamenn mæta huganum,
stundum í ljósi æskunnar. Hið
myrka og dapra hverfur í gleymsku,
sem betur fer. Það er eins með
mennina og atburðina, að það eru
lielzt hinir beztu þeirra, sem mað-
urinn minnist. Yfir mynd hinna
dofnar eða þeir hverfa í fylgsn
gleymskunnar. Það er engu likara,
en að maður líti i fjarska fylkingu
góðra manna, sem goldið hafa líf-
inu skuldina miklu. í huganum
rifjar maður upp orð og atvik, sem
eingöngu voru tengd hinum góðu
mönnum. Þá er oft eins og að þeir
komi ljóslifandi fram, gæddir holdi
og anda, enda þótt áratugir séu
liðnir frá því að þeir voru bornir
til hinnar hinztu hvíldar. Ef til
vill er það svo, að einmitt hinir
látnu lifi betra og traustara lífi í
hugarheimum lifenda, en þeir, sem
enn eiga ógreidda lokaskuldina.
Mér aiiðnaðist í æsku og á upp-
vaxtarárum mínum að njóta hand-
leiðslu og fræðslu margra ágætis-
manna í kennarastétt. Mér er ekki
í nöp við neinn kennara minn frá
þvi, er ég settist í barnaskólann
og þar til ég gekk út úr síðustu
kennslustund minni i Háskólanum.
Hver kennari, í barnaskóla, Mennta-
skóla og Háskóla, hafði eitthvað
það i fari sínu, sem var honum
sérkennilegt. Margt skildi ég ])á
fyrst, er ég gerðist sjálfur kenn-
ari.
Inntökupróf í Menntaskóla
Reykjavíkur, elztu og virðulegustu
menntastofnun landsins, tók ég i
ofanverðum júnímánuði 1911, þá
62