Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 94

92
ÚRVAL
„Kemur ekki til mála!“ sagði hún
byrst. Og með stríðnisglampa í aug-
um tilkynnti hún honum, að sjúk-
dómur hans krefðist þess, að hún
gegndi skylduin sínuin sem hjúkr-
unarkona. Og hún bætti því við,
að sem hjúkrunarkona myndi hún
sjá svo um, að hann hlýðnaðist
fyrirskipunum hennar skilyrðis-
laust, nema hann vildi eiga á hættu
heræfingar í refsingarskyni eða
innilokun í tjaldbúðunum!“
Hann maldaði ofsalega í móinn,
en hún greip strax fram í fyrir
honum: „Minnztu þess, liðsfor-
ingi,“ sagði hún, „að ég get alltaf
ráðfært mig við herdeildarlækn-
inn. Ég gæti sagt honum frá kúl-
unni, sem aldrei var dregin út.
Það myndi gera það að verkum,
að þú yrðir sendur í sjúkrahús.“
Jovitch gafst upp við þessa hót-
un. Og hann lá kyrr í rúminu næstu
daga, fékk asprintöflur, kiníntöflur
og útvatnaða súpu í hvert mál.
Þegar Flora rétti honum súpuna
að kvöldi þriðja dags, tautaði hann:
„Þetta gerir þú bara til þess að
hefna þín á mér!“
En næsta morgun var það aug-
sýnilegt, að harka Floru hafði haft
sín áhrif. Þegar hún kom til tjalds
Joviti var hann setztur upp og
farinn að éta sneisafullan disk af
kjötkássu. Litarháttur hans var aft-
ur orðinn eðlilegur, og hann var
brosandi. Nú, þegar hann var orð-
inn frískur aftur, hrósaði hann
hjúkrunarstörfum hennar hástöf-
um. Hann veitti henni jafnvel
þriggja daga leyfi til marks um
þakklæti sitt.
Og þannig ávann Sandes undir-
foringi sér sitt fyrsta opinbera
leyfi sem fullgildur meðlimur 4.
liðsflokksins.
Skömmu eftir að Jovitch var
batnað, var 2. hersveitin flutt til
Korfueyjar, en þar höfðu nokkrir
herflokltar bandanmanna aðsetur.
Menn 4. liðsflokksins hlökkuðu til
sælulífs á þessari Paradísareyju
olífulunda, ávaxtagarða og vín-
ekra, sem umlukin var yndislegum
safírsjó. En þegar þeim var vísað
á herbúðir, sem voru utan í fjalls-
hlíð einni mörgum mílum frá næsta
þorpi, komust þeir brátt að því,
að nú var að hefjast ný barátta við
skort og jafnvel hungur.
Einhver yfirmaður, sem var
staðsettur einhvers staðar langt i
burtu, hafði strax gleymt þeim, er
flutningunum var lokið. Mennirn-
ir höfðu ekkert nema tjöld sin,
riffla og venjulegan hermannaút-
búnað. Þarna var enginn eldiviður,
ekkert brauð, ekkert kjöt, ekkert
mjöl. Eina lífsmarkið voru brezltir
vörubílar, sem þutu einstaka sinn-
um fram hjá með eldivið til Iíorfu-
bæjar.
Annan morguninn í tjaldbúðun-
um bað Flora um leyfi til þess að
sníkja sér far með vörubil í bæinn,
svo að hún gæti a. m. k. minnt yfir
völdin á, að þeir væru komnir. Jo-
vitcli óskaði henni fararhcilla, og
hún sníkti sér far með næsta vöru-
bíl. Hálftíma síðar hleypti bílstjór-
in henni úr fyrir utan „Brezku
Adríahafssendinefndina“ í Korfu-
bæ.
Næstu klukkustundirnar kynntist
Flora óþyrmilega skriffinnskunni
í sinni allra verstu mynd. Bret-