Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 76

74
ÚRVAL
skildinum mínum burt.
Síðar fann ég upp nýjar varnir
gegn þeim. Ég veiddi hákarl á færið
mitt, skaut hann með rifflinum
mínum og lét hræið af honum
hanga í línu aftur úr skutnum.
Þegar hákarlarnir sáu hræið i sjón-
um, forðuðust þeir flekann.
IIÁR MITT VARÐ HVÍTT
Þegar ég var að vinna í sjónum
við viðgerðirnar dag nokkurn,
fann ég skyndilega ofsaiegar kvalir
vinstra inegin kviðarins. Ég beið,
þangað til ég gat safnað nægilegum
kröftum til þess að skreiðast upp
á þilfarið. Ég vissi, livað hafði
gerzt. Fyrir 10 árum hafði ég feng-
ið kviðslit hægra megin. Nú hafði
ég' fengið annað kviðslit. Ég tók
inn morfíntöflur og vafði mig með
gúmmíumbúðum, sem læknirinn
minn hafði látið mig fá, ef kvilli
þessi gerði vart við sig'. Svo varð
ég að láta mig síga aftur út yfir
borðstokkinn til þess að halda við-
gerðunum áfram. Smám saman
dró úr kvölunum. Og eftir þetta
dró þetta ekki að ráði úr vinnu-
hæfni minni, en á kvöldin var ég
samt orðinn svo máttfarinn, að ég
gat jafnvel ekki lyft 5 punda þunga.
Stuttu siðar sá ég i speglinum mín-
urn, að hár mitt var orðið hvítt.
Á síðasta þriðjungi sjóferðarinn-
ar urðu sviptivindarnir enn ofsa-
legri. Nótt eina varð ég að hafa
mig allan við til þess að geta ráð-
ið við stýrishjólið. Svo tók flekinn
skyndilega geysilegan kipp og kast-
aðist til, og um leið byrjaði stór-
seglið að rifna. Ég reyndi að snúa
stýrishjólinu á þann hátt, sem bezt
kæmi að gagni, en viðleitni mín
var til einskis. Stýrið mitt hafði
alveg brotnað í sundur.
Ég vissi, að ég varð að fella stór-
seglið, því að ég myndi glata því
að öðrum kosti. Og alla nóttina
réðust sviptivindarnir gegn mér.
Það voru aðeins miðborðin sex í
þilfarinu, sem gáfu flekanum nokk-
urn stöðugleika. Það voru litlar
likur á þvi, að flekanum myndi
hvolfa, því að hann var það stór.
Ekki voru heldur líkur á því, að
hann myndi sökkva, þvi að flot-
hylkin undir honum v’oru fyllt
korkkenndu efni, svo að þau gálu
ekki fyllzt af vatni, jafnvel þótt
gat kæmi á þau. Ég blundaði þvi
öðru hverju, er stjórnlaus flekinn
minn liraktist yfir Kyrrahafið, al-
gerlega á valdi þess. Það dagaði.
Ég borðaði heljarmikla máltið, og
þá tók mér strax að líða betur.
Annan morguninn eftir þetta ó-
happ, var sjórinn orðinn svo lygn,
að ég gat hafið viðgerðirnar að
nýju. Ég hamaðist við þær sem óð-
ur maður, en samt lét stýrið illa
að stjórn. Ég saumaði saman 17
feta langa rifu í stórseglinu. Og
þegar ég hafði lokið þessu öllu,
voru sviptivindarnir teknir að
safna kröftum að nýju úti við sjón-
deildarhring.
EG FRESTA ÞVt, AÐ LÁTA DRAVM
MINN RÆTAST
Þegar ég hafði verið 120 daga
á sjónum, gerði ég mér grein fyrir
þvi að ég hefði enga möguleika
á að komast til Ástralíu, fyrr en
búið væri að gera varanlega við
stýrið. Ég yrði því að velja mér