Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 27

FALL ÁN FALLHLÍFAR
25
á jörðu niðri. Eitt sinn sá hann
fljót og vonaði sem snöggvast, að
hann dytti niður í það, þótt hann
gerði sér jafnframt grein fyrir því,
að vatnsyfirborðið myndi reynast
næstum eins harf viðkomu og
jörðin sjálf.
Skyndilega sltall likami Hermans
á einhverju, og það heyrðist hár
skellur!
„Jæja, þetta eru þá endalokin!“
hugsaði hann. Hann tók andköf
og náði ekki andanum sem snöggv-
ast, en hann vissi, að hann var
samt ekki dáinn. Hann gerði sér
grein fyrir því, að hann liélt dauða-
haldi í eitthvað með báðum hand-
leggjum. Svo heyrði hann rödd.
Það var Vivash, sem var að tala,
og hann hélt sér dauðahahli í fæt-
ur Vivash. Og upp yfir þeim sá
hann vænghaf einnar fallhlífar.
Þeir höfðu fallið út úr flugvél-
inni samtímis. Vivash hafði fyrst
misst meðvitund, en síðan hafði
hann raknað úr rotinu á leiðinni
niður. Hann togaði líkt og ósjálf-
rátt í opnunartaugina. Og er fall-
hlífin opnaðist, kippti hún í hann,
svo að hann sveiflaðist til og lá
næstum lóðréttur í loftinu. Og á
einmitt sama augnabliki skall Her-
man á útglenntum fótum Vivash
og greip dauðahaldi i þá.
„Er nokkur þarna fyrir neðan?“
spurði Vivash, er þeir héldu áfram
að hrapa.
„Já, ég er hérna fyrir neðan,“
svaraði Herman.
„Hvar? Hvar ertu?“ spurði Viv-
ash.
„Hérna, rétt fyrir neðan þig. Ég
beld mér dauðahaldi í lappirnar
á þér.“
„Taktu varlega um hægri löpp-
ina, Joe. Ég held, að hún sé brot-
in.“
Sva bætti Vivash við og var enn
að hugsa um fætur sína. „Heldurðu
að þú treystir þér til þess að sleppa
takinu, rétt áður en við náum
jörðu?“
„Já, ábyggilega," svaraði Herman.
En hann verkjaði í handleggina,
og hann velti því fyrir sér, hversu
mildu lengur hann gæti haldið tak-
inu.
Svo kom hann auga á trjátopp-
ana. „Varaðu þig,“ hrópaði hann,
„við erum að skella til jarðar.“
Og áður en honum gæfist svig-
rúm til þess að losa tak sitt, voru
þeir komnir niður í trjákrónurn-
ar, og siðan duttu þeir á jörðina.
Vivash datt ofan á Herman. Og þeir
lágu þarna um stund og tóku and-
köf. Fallhlífin hafði festst í trjá-
greinunum og brciddi úr sér fyrir
ofan þá. Herman hafði skorizt á
andliti og eyrum, og það hlæddi
úr sárum þessum. Hann hafði brot-
ið tvö rifbein, skaddazt illilega á
öðrum fætinum, og annar skórinn
var alveg horfinn. En hann var
mjög sæll. Hann var lifandi. Hann
gat ekki krafizt meira.
Hann staulaðist á fætur og hjálp-
aði Vivash til þess að standa upp,
en hann var illa á sig kominn. Hann
batt um sár hans, og þeir reyndu
að halda fótgangandi heim til
hækistöðva sinna utan landamær-
ann. En fjórum dögum síðar hand-
tóku Þjóðverjar þá í Hollandi, og
þeir eyddu því, sem eftir var af