Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 82

80
fylgdist hún ineð lotningu með því,
hvernig serbneski herinn stóðst á-
sókn hins volduga austurríska-ung-
verska hers og sneri síðan vörn-
inni upp í sókn líkt og fyrir krafta-
verk, þvi að serbneski herinn fékk
mjög litla hjálp frá hinum fjarlægu
bandamönnum sínum og átti fátt
að vopnum nema ótrúlegt hugrekki.
En siðan hafði ógnvænlegri óvinur
farið sem logi yfir akur um ger-
vallt landið, ráðizt jafnt á óbreytta
borgara sem hermenn og drepið
4 af hverjum 5 fórnardýrum sínum.
Óvinur þessi var taugaveikin. Flora
hafði sjálf veikzt af henni, á með-
an hún vann í sjúkrahúsi í Valjevo,
og hafði hún þá verið send heim
til Englands.
Henni liafði batnað, en hún Iiafði
sýkzt svo af serbneska sjúkdómn-
um, að hún mátti heita ólæknandi:
því að nú var hún farin að elska
Serbíu og serbnesku þjóðina. Því
hafði hún snúið aftur til Serbíu,
og í þetta skipti hafði henni tekizt
að komast á vígstöðvarnar, þrátt
fyrir mótmæli brezka ræðismanns-
ins, og þar hafði hún gengið i
serbneska herinn.
Fiora var ekki send tafarlaust
til hersveitar á sjálfum vígstöðvun-
um, heldur var henni fengið starf
í aðalstöðvun hersveitarinnar. Og
voru henni veitt þar tvenns konar
forréttindi umfram óbreytta serbn-
eska hermenn. Hún fékk hvíta
hryssu til reiðar, og var hún gjöf
frá Militch ofursta, og Inin féklc
einnig jijón. Var það lágvaxinn
maður, Dragutin að nafni, líkast-
ur dverg. Og hann sýndi strax dá-
samlega ráðsnilld og bragðvísi við
ÚRVAL
öflun matvæla og' annarra nauð-
synja.
Fyrsta „íbúðin“, sem Dragutin
útevgaði henni, var hesthús. Nokkr-
um augnablikum eftir að Flora var
stigin inn í íbúðina var liarið þar
að dyrum. Þetta var hr. Greig',
brezki ræðismaðurinn, og hafði
hann nú leitað hana uppi til þess
að kveðja hana. Hann gerði enn
eina tilraun til þess að fá hana
til þess að yfirgefa vígstöðvarnar,
en að lokum skildi liann, að allt
kæmi fyrir ekki, og óskaði lienni
því að skilnaði alls hins bezta.
„Ég kom með nokkra hluti handa
yður,“ sagði hann og benti á kassa
af vindlingum, annan af sultukrukk-
um og þann þriðja, sem var fullur
af balaclavauliarhjálmum. „Ég vona,
að þér getið notað þetta,“ sagði
hann.
Þegar Flora ræddi um það við
Pesitch yfirforingja, yfirmann her-
sveitarinnar þann daginn, hvernig
bezt væri að dreifa þessum mun-
aðarvarningi, bar hann fram þá
hugmynd, að 4. liðsflokkurinn
myndi áreiðanlega þiggja þetta með
þökkum. Þeir hermenn höfðu ný-
lega verið kallaðir úr fremstu víg-
línunni til stuttrar hvíldar, og þeir
höfðu átt þar mjög erfiða daga.
Hann sagðist vera að fara til þeirra
í liðskönnun og skyldi hann sýna
henni herbúðir þeirra.
Eftir að hafa riðið tveggja mílna
leið, komu þau að röðum tjalda,
sem þakin voru snjó. Víða höfðu
hermennirnir kveikt bál úr trjá-
greinum og spreki. Pesitch yfirfor-
ingi stanzaði við eld, þar sem þrír
liðsforingjar voru að orna sér. Hann