Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 63

61
Svo^a eR i^íÐ
HÖFÐINGJAR
Nýlega skeði það á flugvelli einum
norðan lands, að komið var of mikið
af farþegum, en einkum þó af far-
angri, svo að eitthvað varð að skilja
eftir. Þrír farþegar settust þá aftur,
en það var ekki nóg, heldur varð að
skilja eftir allmikinn farangur. Fór
afgreiðslumaður þá að tina frá það,
sem eftir skyldi verða, þar með geysi-
stóra, troðna tösku. Þá snaraðist út
úr farþegahópnum stór og þrifalegur
síldarspekúlant og kallaði: „Það kem-
ur ekki til mála að skilja eftir tösk-
una mína, ég er að fara til Parísar
kl. 6 í fyrramálið." Siðan greip hann
sína tösku.
Meðal farþeganna var vikadrengur,
sem var að fara úr sveitinni. Nú greip
hann skjótlega sína tösku, sem búið
var að kasta úr, þandi brjóstið og
setti fram kviðinn og kallaði hátt:
„Kemur ekki til mála að skilja eftir
töskuna mína, — ég fer til Bandaríkj-
anna kl. 6 í fyrramálið!“
Húsmóðir drengsins, sem ekið hafði
honum á flugvöllinn, hnippti í hann
til að forðast frekara hneyksli, en
höfðinginn varð kindarlegur — því
viðstaddir skellihlógu.
En — svona er lífið! Höfðinginn
slapp með sína troðnu tösku, en vika-
drengurinn varð að fara töskulaus.
Þorskur og síld eru líka metin eftir
stærð — og holdum.
G.Þ.
ÞEKKTI STJÚPA —!
Magnús var roskinn orðinn, ó-
kvæntur, en settist þá í bú með full-
orðinni ekkju, sem átti mörg börn
frá fyrra hjónabandi sínu. Dálítið var
stirt samkomulag hans við börnin ■—
einkum hann Valda, sem var með
elztu börnunum; gjörðust með þeim
ýmsar greinir, sem ekki verða rakt-
ar hér, en líklega hefur átt þar við,
að „sjaldan veldur alveg einn, þegar
tveir deila“. Einu sinni Þegar Valdi
var að verða fullorðinn og tekinn að
miklu við fjármennsku, bar svo til,
að vinnumann á næsta bæ, sem var
prestssetur, vantaði úr haustheimtum
gráa uppáhaldsgimbur; hélt hann
mjög uppi fyrirspurn um gimbrina
en árangurslaust.
Einu sinni var Valdi að koma úr
smalamennsku; hitti hann þá svo á,
að stjúpi hans var að ganga út á
prestssetrið og kallaði á eftir honum
og bað hann að kaupa fyrir sig af
vinnumanninum vonina í gráu gimbr-
inni. Þóttist þá Magnús skilja, að
Valdi hefði eitthvað séð til hennar.
Þegar Magnús kom heim um
kvöldið, spurði Valdi, hvort hann
hefði keypt fyrir sig vonina í gimbr-
inni. „Ó-nei vinur,“ svaraði Magnús
drjúgur, „hana keypti ég nú handa
sjálfum mér.“
Þá hló Valdi dátt og mælti: „Það
var þó gott, því að i dag fann ég
hana dauða, og alveg uppétna!"
G.Þ.