Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 113

VÖÐVAH HANS VILDU EIŒI HLÝÐA
111
áfram en gengi, og honum var mjög
stirt um mál. Leikfimiskennarinn
virti hann fyrir sér frá hvirfli til
ilja og leyndi meðaumkun sinni
með þvi að segja byrstum rómi:
„Hvern skrambann ætlast þeir til
að ég geri við náunga eins og þig?“
Síðan segir hann eftir andartak:
„Ég skal segja þér, mig vantar
dreng til að líta eftir i búningsher-
berginu." Jafnvel slikt starf, að
tína upp sápustykki, notuð hand-
klæði og þviumlíkt, var erfitt fyr-
ir Ray. En hann hafði ánægju af
þessu verkefni, og það leið ekki
á löngu þar til hann liafði vanið
alla drengina á, að hirða sjálfir
sína sápu og handklæði. Blackburn
varð undrandi yfir því, hve gott
lag pilturinn hafði á öðrum, og
dag nokkurn sagði hann við hann:
„Hvernig lízt þér á að verða knatt-
spyrnuþjálfari hjá skólapiltum?“f,,
Upp úr þessu tók Blackburn Ray
undir sinn verndarvæng. Hann lét
Ray taka þátt í öllum leikfimisæf-
ingum, jafnvel þeim, sem voru langt
fyrir ofan getu hans — fimleikum,
glímum og göngum. Það gerði ekk-
ert til, þótt mest af tímanum færi
í það hjá Ray, að kjaga á eftir
bekkjarbræðrum sínum. Hitt var
fyrir mestu, að hann var alltaf að
reyna — og vöðvar hans æfðust
í því að starfa saman.
Þegar leið á þriðja árið, var
Ray orðinn þjálfari skólapiltanna
hjá Blackburn. Á fjórða ári fékk
hann starf, sem slagaði upp i það,
að hann hefði verið tekinn i kapp-
lið: hann var gerður að „team
scout“. Á hverjum laugardegi sat
hann í blaðamannastúku og horfði
á tilvonandi andstæðinga mennta-
skólapilta í Washington. Að þvi
búnu fór hann yfir athugasemdir
sínar og teikningar ásamt Black-
burn, og í sameiningu lögðu þeir
hernaðaráætlun fyrir næsta kapp-
leik. Ray fann að hann gerði gagn
og að hans var þörf.
Blackburn hvatti hann til að
fara i háskóla. „Þú sérð bara, hvað
þér liefur farið mikið fram.“ Ray
innritaðist i Kennaraháskólann í
Milwaukee.
Þótt vald Rays yfir vöðvum sin-
um hefði aukizt stórkostlega þegar
hér var komið, var málfar hans
þó enn óskýrt og erfitt að skilja
hann. Til þess að fá bót á því, fór
liann ásamt móður sinni að hitta
dr. Robert West, forstöðumann
talskólans í Wisconsin. West
lagði fyrir Ray strangar æf-
„ingar, í þvi skyni að bæta stjórn
hans á andardrættinum og styrkja
andlits- og liálsvöðva hans. Ray
átti að æfa sig fyrir framan spegil
í þrjár klukkustundir daglega. Og
sér til gleði fann hann brátt, að
hann gat sagt orð, sem tunga hans
hafði ekki áður getað ráðið við.
En það kostaði hann fimm ára stöð-
uga áreynslu að ná fullu valdi á
mólfæri sínu. Þá var hann 25 ára.
Þegar þár var komið, hafði hann
lokið námi i bæklunarlækningum
við háskólann í Wisconsin. Þar
hafði hann orðið gagntekinn af
þeim möguleika, að hann gæti
hjálpað öðrum. Hann var skipaður
læknir við bæklunardeild háskól-
ans, og var sendur til Mayo-sjúkra-
hússins í Rochester, Minnesota, til
frekara sérfræðináms. Að lokum