Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 99

INDÆLl LIÐÞJÁLFINN
!)7
myndu verja hverja mílu lands af
hlnni mestu hörku. Flora vissi,
að í framlínunni, sem lá eftir
éndilöngum norðurlandamærum
Grikklands, voru 5 herdeildir frá
Bretlandi og 4 frá Frakklandi til
varnar. Serbarnir höfðu tekið að
sér vörn vinstri fylkingararmsins,
og 2. hersveitin, hersveit Floru,
átti að reka Búlgara frá hverjum
fjallstindinum á fætur öðrum,
þangað til búið væri að taka bæ-
inn Monastir.
Annan dag sóknarinnar lenti 4.
liðsflokkurinn i ákafri stórskota-
iiríð Búlgaranna, og næstu vikurn-
ar einkenndist líf Floru af martröð
ófriðarins. Mennirnir börðust næst-
um hvildarlaust, vörðust gagnsókn-
unj, börðust um hvern metra lands
og' guldu geysilegt afhroð.
Nánasti félagi Floru þessar
hræðilegu vikur var Janachco Jo-
vit'ch. Hún skrifaði næstum dag
hvérn nokkrar línur i dagbókina
sína vináttutengsli þeirra, er urðu
sífellt nánari: „Janachco vakti mig
klukkan (i. f. b. Yndisleg tungl-
skinsnótt.... J. borðaði kvöldmat
með mér. . . . Sama tcppið skvldi
okkur Janachco í nótt.“
■ Þau skynjuðu, að þau höfðu feng-
iðást livort á öðru, en þcirri skynj-
li'n fylgdi einnig vanmáttka von-
leýsi. Liðþjálfi og liðsforingi gátu
ekld orðið opinberlega ástfangnir
hvor af öðrnm. En er haustið nálg-
aðist og næturnar urðu kaldari,
fundu þau til þarfar til nærveru
hvors annars við bálið og að finna
fullvissu um það hvort hjá öðru,
að cinhvers staðar handan stór-
skotahríðarinnar og sprengjuhvell-
anna dyldist von um nýtt líf.
Nótt eina tilkynnti Jovitch henni,
að leiðir þeirra yrðu nú að skilja
að sinni. 3. liðsflokkurinn hafði
misst tvo helztu yfirmenn sína síð-
ustu tvo dagana. Hann átti að taka
að sér yfirstjórn hans, þangað til
hægt væri að útnefna annan til
þessa starfa. Flora reyndi að taka
þessu rólega, en henni hnykkti við,
er luin skynjaði viðbrögð Miladins
við fréttum þessum.
„Það hvíla ill álög á 3. liðs-
fIokknum,“ sagði hann þungbúinn.
„Þeim er ekki lagið að halda hlífi-
skildi yfir foringjum sínum i þeim
flokki.“
Flora hugsaði til þéssara orða
Miladins í dögun þ. 17. október.
Hún var að verja vissan blett í
fremstu viglínu ásamt þeim Mila-
din, Dragulin og Mirko, þegar þau
fengu þær fréttir, að 3. liðsflokk-
ur myndi fara þar fram hjá á leið
sinni fram fyrir víglínuna. Skyndi-
lega heyrði Flora, að einhver kall-
aði „psst“ fyrir aftan hana. Þetta
var uppáhaldskallmerki Jovitch, og
augnabliki síðar liafði hann skriðið
alla leið til hennar.
„Þú verður að fara varlega,“
hvíslaði Iiún, og svo sagði hún
honum frá því, sem Miladin hafði
skýrt henni frá. Jovitch lyfti brún-
um og þóttist mjög hissa. Hann,
varkár? Vissulega vissi hún, að
enginn var varkárari en hann. Svo
þrýsti hann handlegg hennar,
brosti að skilnaði og hvarf skyndi-
lega.
Tveim stundum síðar heyrði
Flora liljóð, sem hafði þau áhrif,
að hún fann óttann hrislast um sig.