Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 105

INDÆLI LIÐÞJÁLFINN
103
önnum kafin við stjórn sjúkra-
hússins, fékk Flora óvænta heim-
sókn. Það var gamall vinur hennar,
Milosh liðþjálfi. Snyrtilega, vax-
borna yfirskeggið hans var jafn
hermannlegt og vel hirt og endra
nær, en hún tók strax eftir þvi,
að hann var öskugrár og tekinn
í framan. Hann tilkynnti henni
það ólundarlega, að hann hefði
inflúensu.
Milosh fannst það ekki sæma her-
manni að verða veikur af venju-
legum sjúkdómum, og vanmáttur
hans og hitasóttin gerðu honum
ofboðslega gramt i geði. Þetta
stríddi algerlega gegn öllum her-
reglum. Flora skeytti kvörtunum
hans engu og kom honum strax í
rúmið. Þessi niðurlæging gerði það
að verkum, að hann fékk svæsið
tilfelli af serbneskri „forlagatrú“.
„Sæll, Sandes,“ stundi hann. „Ég
veit, að ég er að deyja.“
Milosh hafði alltaf verið jafn
undrandi yfir því, að Flora skyldi
starfa i serbneska hernum. Nú tólcst
þessari ensku konu, sem virtist
þrjóta allar herreglur serbneska
hersins með tilveru sinni einni,
að veita honum fulla heilsu á fjór-
um dögum með prýðilegri hjúkrun
sinni. Og varð þetta allt til þess
að auka á þá ringulreið, sem rikti
i huga hans. Floru var skemmt, er
hún skynjaði þetta hugarástand
hans. Og það var henni sérstök
gleði, að Milosh var sjúklingur
hennar aðfaranótt þ. 11. nóvember,
þegar fréttirnar um vopnahléð
voru tilkynntar.
Hún kom gangandi eftir dimm-
um ganginum í áttina til rúms Mil-
osh með brennivinsflösku og blikk-
mál í hendi. Hún ýtti blíðlega við
honum.
„Vaknaðu, gamli hermaður,“
hvíslaði hún. „Stríðinu er lokið!“
Og þau drukku saman skál fyrir
sigrinum.
EFTIRMÁLI
Skömmu eftir stríðslok var Flora
enn heiðruð i viðurkenningar-
skyni fyrir aðstoð sina við Serbíu.
í júnímánuði árið 1919 var hún
gerð að liðsforingja af lægri gráðu.
Það hafði aldrei gerzt áður í langri
sögu serbneska hersins, að kona
yrði liðsforingi. Það þurfti sér-
staka lagasetningu i serbneska þing-
inu til þess að hægt yrði að koma
útnefningu þessari í kring, og til-
kynningin um útnefninguna var
að lolcum undirskrifuð af Alexand-
er konungi. Eftir stríðið, er hún
gengdi enn herþjónustu í serbneska
hernum, var hún send til varðstöðv-
ar einnar á landamærunum. Þar
hitti hún Yurie Yudenitch, Hvit-
Rússa einn, sem hafði áður verið
ofursti í rússneslca keisarahernum.
Þegar Yurie fór að segja henni
frá langvinnum bardögum sínum
við Rauðliðana, minnti hann Floru
á Janachko Jovitch. Jovitch hafði
verið sorgmæddur vegna lands,
sem var enn ekki fætt. Yurie syrgði
land, sem myndi aldrei verða hið
sama aftur.
Flora giftist Yudenitch liðþjálfa,
og hún lifði með honum í ham-
ingjusömu hjónabandi i næstum 20
ár. Þau lifðu hljóðlátu lífi og áttu
lengst af heima í París. Eftir dauða
hans sneri Flora aftur til Englands