Úrval - 01.01.1965, Blaðsíða 71

EINN fíEGN ÚTHAFINU
ai'tursegli. Það er 34 fet á hæð.
Stýrishjólið er fest við stýrið með
vírum. Litla káetan mín hefur að
geyma nægar matarbirgðir, ýmsar
tegumlir bauna, hrísgrjóna og nið-
ursoðna mjólk, ávexti og þurrkaðar
kartöflur, lauk, hvítkál, sítrónur,
kaffi og te. Ég treysti hafinu til
þess að gefa mér nægan fisk, sem
séð geti um eggjahvítuþörf mína.
Ég er með 3 tunnur af fersku vatni,
sem eiga að chiga í 250 claga, og ég
býst við, að ferðin taki meira en
180 daga.
Fyrir 10 árum sigldi ég einn á
fleka frá Perú til Samoaeyja, sem er
0700 mílna vegalengd, og tók ferð-
in 115 daga. Nú á ferð mín til
Astralíu að verða hámark lífs, sem
ég hef eytt í leit að nýrri reynslu
sem sjómaður og rithöfundur með-
al annars. Að reyna veröldina. . . .
að reyna sjálfan mig og prófa. . . .
jjað er mín árátta. Margir hafa beð-
ið um að fá að koma með mér. Ég
lield, að flesta dreymi um að upp-
lifa einhvern tíma ævinnar hið
mikla ævintýri, en ég verð að fara
þessa ferð einn. Það reynir mest á
krafta mannsins, þegar hann er
einn, og einveran er honum einn-
ig hin mesta hvatning.
„Á VÆNGJUM“ JIUMBOLDTS-
STRAUMSINS
Frá strönd Perú held ég eins
beint í vesturátt og mér er unnt,
en ég verð að halda dálítið í norð-
ur i fyrstu og siðan í norðvestur,
því að Humboldtstraumurinn
streymir norður með ströndinni á
leið sinni frá Suður-íshafinu. Ég
þurfti að láta berast á „vængjum
09
Humboldtsstraumsins“ og losna
síðan nndan áhrifum Iians á vissum
stað. Það var fyrsti jjáttur ferða-
áætlunar minnar.
Það er versta veður dag eftir dag,
og þannig átti veðrið eftir að verða
alla leiðina. Skipstjórar, sem eru i
siglingum til Ástralíu, sögðu mér
síðar, að sumar þetta hefði verið
hin versta tíð, sem þeir myndu eft-
ir. Og flekinn sjálfur var á marg-
an hátt hið versta vandamál. Flot-
hylki hans voru úr ósveigjanlegu
stáli og höfðu þau áhrif, að þil-
farið hossaðist til og hallaðist stöð-
ugt á ýmsa vegu. Ég komst fljót-
lega að þvi, að þetta var í raun-
inni fleki fyrir 5 manna áhöfn.
Ég yrði að vinna baki brotnu, ef
mér ætti að takast að sigla hon-
um. En orðin „Ótakmarkaður ald-
ur“, sem stóðu letruð stórum stöf-
um á stórseglinu, voru sem balsam
fyrir sál mína og virtust fróa þrátt
fyrir gráan, þungbúinn himininn,
og veittu mér vellíðunarkennd.
Kettirnir mínir tveir, hann Aussie
og luin Kiki, vildu ekki éta neitt
fyrstu jjrjá dagana, en brátt gerð-
ust þeir heimavanir á flekanum
og sjóuðust vel. Ég hafði þá í bandi
í heilan mánuð, ef ske kynni, að
þeir yrðu of ófyrirleitnir og skol-
uðust fyrir borð. En það tók mig
lengri tíma að gerast heimavanur.
Einveran hefnr slik yfirþyrmandi
áhrif á manninn, að hann hálflam-
ast. Það er likt og manni sé varp-
að út í endalausan geiminn. Maður
finnur til einhvers konar óvissu.
Sú kennd er líkust þvi, að húð
manns sé annaðhvort of litil cða
of stór. Hún hæfir manni ekki í