Ný sumargjöf - 01.01.1861, Blaðsíða 76

76
ákafa orÖadeilu á milli þeirra. Elisabeth var á máli Cecils
og lét þvkkju sína í Ijósi við Essex. En hann gleymdi
svo mjög virðíngn og velsæmi, að liann sneri bakinu að
Elisabeth með fyrirlitníngu. Var hún Uka bráðlynd og
gleymdi í þann svípinn, hver húu var, svo að hún rauk
upp úr sæti sínu, rak honum kinnhest og bætti smánar-
orðum þar á ofan.
I stað þess að bregðast með stillíugu undir bráðræðis
verk þetta, lagði Essex höndina á sverð sitt og sór, að
slíkt myndi hann ekki einusinni hafa þolað föður liennar.
Hann fór burt frá hirðinni og vildi fyrir engan mun biðja
drottníngu fyrirgefníngar, þó vinir bans ákaft réðu honum
til þess. „Eg hef góðan málstað,“ sagði hann, „og ekkert
vald í heimi skal sýna meira þrek með því að kúga ntig,
en eg með þvl að þola allt, sem á mig verður lagt.“ þessi
ófyrirlátsemi Essex varð til þess, að Elisabeth neyddist
loksins til að bjóða honum fyrirgefníngu á því, er honura
hafði á orðið. Greifinn lét nú aptur sjá síg í liirð hennar
og virtist allt vera skelt og felt.
þó var það auðsætt, að nú var ekki svo hlýtt á milli
þeirra sem verið hafði. Uin þessar inundir andaðist Cecil
öfundarmaður Essex og hugðist hann þá sitja fastari í
söðli. En á því varð gagnstæð raun, því hann bakaði sér
reiði drotlníngarinnar, einmitt þegar hún þóktist bafa gefið
honum færi á, að afla sér sem mestrar frægðar,
A Irlandi höfðu lengi verið dylgjur á milli landsbúa
og Englendínga. Írlendíngar áttu hörðum kjörum að
sæta af hinni ensku stjórn, enda voru þeir siðlausir mjög
í þá daga og óróaseggir, dró það og mjög til sundrúngar,
að þeir liéldu fast við katólska trú og var því ákaft trúar-