Ný sumargjöf - 01.01.1861, Qupperneq 108

108
Aiice! var nokkuð þari lifandi innan vebanda þinna bliftu
töfra, seni ekki hlaut að unna þér?
INú ertil einskis að leyta að húsinu, sem systur þessar
bjuggu i, því enda nöfn þeirra eru gleymd og fornfræð-
íngar segja að saga þeirra sé hégóini einn. þær bjuggu
í gömlu tréhúsi — það var enda gamalt þegar þessi saga
gerðist — og var það bygt með framslandandi göflum og
eikarsvölum með klúrum útskurði; stóð það innanum fagra
aldinreiti og var ójöfnum grjótgarði hlaðið allt umhverfis;
mundi góður bogmaður hafa getað skotið þaðan ör yfrí
ábótaklaustur helgrar Mariu meyjar. I þá daga stóð
Mariuklaustur þetta með miklum blóma og bjuggu systurn-
ar í landareign þess; guldu þær skatt á ári hverju til
svartinúnka hins helga Benedikts, því abótaklaustrið lá
undir þeirra félagsstjórn.
það var einn fagran og sólbjartan morgun um há-
sumarið að einn af svartmúnkum þessum gekk fram úr
hliði klaustursins og stefndi heim til systranna fögru. Hið
efra var himininn blár, en bið neðra var jörðin græn;
fljótið glilraði i sólskininu, kristalli skærara, fuglarnir sátu
kvakandi í skógar forsælunni; lævirkinn flögraði sýngjandi
yfir Ijósgulum akurreinum, sem lögðust í bylgjur fyrir
sumarblænuin og loptið kvað við af suðu skorkvikindanna.
Allt var svo blítt og brosleitt, en hinn helgi maður gekk
þúngbúinn leiðar sinnar og horfði stöðugt til jaröar.
Fegurð jarðarinnar er ekki nema vindblær og maðurinn
er ekki nema skuggi. Var ekki öll von á þvi, að helgur
guðs maður mundi um hvorugt skeyta?
Svona starði hinn guðhræddi maður alltaf til jarðar
og leit ekki meira upp en svo að hann komsl hjá að steyta