Ný sumargjöf - 01.01.1862, Blaðsíða 29

29
„En kæri Don Torribíó,;‘ mælti biskupinn meö
mestu blíða, „þjer gjörið það samt fyrir mig, að fara
með mjer til Badajoz; þjer farið ekki núna frá mjer.
einmitt þá, þegar jeg er orðinn þess umkominn, að geta
verið yður eitthvað innanhandar; — nei, elsku vinur
og kennari, , jeg vona, að þjer komið með mjer, búið
hjá mjer og ljúkið við að kenna mjer. f>jer þurfið
eigi að bera kvíðboga fyrir sjera Benjamín; jeg skal
sjá um það, að hann fái eitthvað, og sú mun raun á
verða, að það ska’ verða betra, en þjer búist við.
f>etta litla djáknadæmi er í rauninni ekkert embætti
handa syni slíks manns, setn þjer eruð.“
Don Torribíó ljet sjer það lynda, og fór með
lærisveini sínum til Badajoz; þar bjó hann í höll
biskupsins í fegurstu herbergjunuin; allir sýndu honum
mestu lotningu, því þeir sáu, að hann var í s\o iniklum
metum hjá biskupi. Biskupinn hjelt áfram námi
sínu með inestu elju og kappi, og kennara hans þótti
hann taka miklum framförum. f>ó fór því fjarri, að
biskupinn vanrækti embættis skyldur sínar, því hann
gegndi embættinu svo rækilega, að hann innan skamms
varð kunnur um allan Spán fyrir dugnað sinn. Skömmu
síðar andaðist erkibiskupinn í Compostella, og var Don
Ramíró kjörinn í hans stað. Bæði klerkum og bæjar-
lýð í Badajoz þótti fyrir að missa biskup sinn.
Kórbræðurnir sýndu honum hinn síðasta vott virðingar
sinnar með því, að þeir í einu hljóði lögðu honum á
sjálfs vald, að velja eptirmann sinn.
f>að var audvitað, að Don Torribíó sieppti ekki
þessu tækifæri, til þess að halda syni sínum fram.