Ný sumargjöf - 01.01.1862, Blaðsíða 37

37
er voru á skipinu, „gekk ferðin mjög vel; skipið skreið
drjúgum. Miðvikudags kveldið hvarf oss land úr sýn.
Vindurinn sneri sjer; vjer fengum snarpan útnyrðing.
Fimmtudagsmorguninn var hvass stormur. Skipið
hossaðist einsog leiksoppur á öldunum, og fjekk ei
varizt ágjöf; hver aldan á fætur annari reið yfir skipið.
Vjer sáum nú mót á því, hvernig það er, að vera í
stormi á Atlantshaíi. Allir voru samt öruggir og treystu
hinu mikla skipi, og mátti þó sjá á skipstjóra, að
honum leizt eigi á blikuna.
Um nónbil átti að snúa skipinu, en það vildi
eigi takast, og brotnaði annað hjólið, er menn voru að
reyna það, og kom þá hár brestur. Skipið kastaðist
ógurlega til; öldurnar risu svo hátt, að þær skullu á
bátana, sem hjengu yfir þiljunum.
Stærsti báturinn losnaði og brotnaði í spón, og
fjórir aðrir fóru litlu síðar sömu leiðina. Skipverjar
drógu stórseglið upp, en það sviptist í saina vetfangi
sundur í smápjötlur. Menn reyndu aptur og aptur til að
leggja skipinu upp í vindinn. Allt í einu reið geysistór
alda aptan á skipið og mölvaði stjórnvölinn og laskaði
apturhlutann talsvert.
Jeg fór niður í skipið, og huggaði mig við það,
að skrúfan og annað hjólið var enn eptir. Nú heyrði
jeg svo mikinn skarkala, að hans gætti meira en
stormsins. Jeg fór framhjá búrinu. Hyllurnar voru
tómar en brotin af diskum, bollum og fötum, er þar
höfðu verið, köstuðust fram og aptur um gólfið, og
hringlaði hátt í glerbrotunum. J»að var hörmulegt, að
sjá hinn stóra sal; ailir sem þennan sal höfðu sjeð,