Ný sumargjöf - 01.01.1862, Blaðsíða 46

46
„majorinn“, og sagði það lög og landsvenju, að sá skyti
fyrst, er síns hlutar ætti að reka. Englendingurinn
svarar: „Ef að jeg læt þetta eptir yður, mun barún-
inum aldrei auðnast, að skjóta á nokkurn mann, og svo
virðist mjer hann bera sig, sem hann hafi það aldrei
fyr gjörí; vil jeg ekki að hann missi þeirrar skemmt-
unar, og skal hann því fyrst skjóta ... En miðið þjer
nú vel á; ef að þjer ekki hæfið mig, þá eruð þjer
frá; jeg mun ekki missa yðar; þjer eruð feigur.“
Svo varð að vera sem Englendingurinn vildi.
Barúninn miðar á hann; ,,of hátt,“ kallaði Englending-
urinn. Skotið ríður af; gekk kúlan yfir höfuð honum
og kom við að eins. „Nú kemur til minna kasta,“
inælti Englendingurinn: „í gærdag sætti jeg um stund
af yður meinyrðum og háði; þjer hafið hrakið mig og
svívirt í orðum, og gjört mjer hina mestu skapraun;
þjer nefnduð mig kögursvein og barnakennara. En
hvað er jeg í dag? Karlmaður! Og hvað eruð þjer!
Hinn mesti ódrengur, dáðlaus bleyða, er titrar af ótta!
Mvrkur dauðans færist þegar yfir yður, og helkuldi tekur
yður; blóðið er horfið úr vörum yðar, augun hverfast
í höfði yðar; andlit yðar er hvítt sem líkblæja sú, er
þjer bráðum munuð vefjast. j>jer getið naumast á
fótuuum staðið! Ósvífni og ragmennska fara jafnan
saman, og við öðru var eigi að búast af slíkum
gortara. En áður en jeg veiti yður bana, vil
jeg vita hvort þjer eruð þess búnir, að skiljast við
þenna heim. Viljið þjer áður ininnast móður yðar,
föður, eða systur, eða einhvers, þess er þjer elskið.
t