Ný sumargjöf - 01.01.1862, Blaðsíða 26

26
þá leyndardóma, sem þjer að sögn þekkið betur en
nokkur annar á Spáni. Ekki þurfið þjer að kvíða því,
að jeg verði vanþakklátur; jeg skal verða eins þakk-
látur og þjer eruð vel að yður í list yðar.“
Don Torribíó svaraði honum þurlega og kvaðst
eigi geta orðið við bón hans, og hann yrði því að
vera sjer úti um annan kennara í töfralistinni. „Jeg
er nú orðinn leiður á því,“ mælti Torribíó, „að kenna
fræði mína, því eg hefi aldrei borið annað úr býtum
fyrir það en vanþakklæti og eintóm loforð. Jeg er
orðinn gamall, og get ekki unnið það fyrir, að eyða
tíina og fyrirhöfn til þess að kennna vanþakklátum og
óverðugum vísindi mín; þau eru ofgóð til þess.“
„Hvaða ósköp eru að heyra þetta,“ mælti Don
Ramíró; „það er meira en jeg skil, að slíkur maður,
sem Don Torribíó, skuli hafa orðið fyrir vanþakklæti
í heiminum. En ekki skal jeg trúa því, að þjer sjeuð
svo ósanngjarn, að telja mig ineð slíkum fúlmennum.“
Getur hugsazt verri ófreskja, en sá, sem er vanþakk-
látur við slíkan kennara, sein þjer eruð.“
Síðan ljet erkidjákninn dæluna ganga og kom með
marga orðskviðu og spakmæli á ýmsum tungumálum
um hinn svívirðulega löst, vanþakklætið. Hann hjelt
langa og snjalla ræðu, og fórust honum svo vel orð,
að það runnu á Torribíó tvær grímur; hann hugsaði
sig um stundarkorn og sagði síðan, að hann gæti eigi
synjað slíku valmenni um neitt. Hann lauk síðan upp
glugga og kallaði til bústýru sinnar: „Steiktu tvær
lynghænur, Hýasinta; jeg vona, að herra erkidjákninn
sýni mjer þann sóma, að borða hjá mjer miðdegisverð.“