Norðurljósið - 01.01.1966, Qupperneq 69

69
NORÐURLJÓSIÐ
eigum að höndla öll þau gæði, sem Guð hefir búið þeim, er snúa
sér til hans.
Hvernig fór? Lot nam ekki staðar. Hann hlýddi orði Drottins.
Hann keppti fram á við. Kona hans nam staðar. Hún óhlýðnaðist
orði Drottins og varð að saltstólpa. Göngu hennar á hlýðninnar
braut var lokið. Það andlega slys getur hent okkur, mig og þig,
að við nemum staðar, hættum að sækja fram, náum ekki tak-
markinu, sem okkur er sýnt í Efes. 3. 14.—19.: að fyllast allri
Guðs fyllingu.
Menn, sem starfa í kaþólskum löndum, að minnsta kosti á
Irlandi, mæta stundum þessu svari, er þeir boða hjálpræðið í
Kristi: „Presturinn sér um það.“ Þar varpar fólk frá sér allri
ábyrgð, leggur hana á prestinn. Hann á að sjá um sáluhjálp þess.
Þarna er fólk, sem stanzað hefir við upphaf vegarins sjálfs.
Trúaður maður hér á Akureyri, sem rætt hefir við margan
mann um andleg efni og hvatt menn til að leita Krists, befir oft
fengið þetta svar: „Ég er bæði skírður og fermdur.“ Þetta finnst
þeim nóg, vilja ekki ineira. Þessir menn eru staðnaðir. Þeir telja
sig hafa höndlað hjálpræðið, en sækjast ekki eftir meiru frá Guði.
Svo er einnig til fólk, sem lent hefir í efasemdum eða barizt
við eigin vilja áður en það sneri sér til Krists. Loksins fékk það
sálarfrið. Þá var lokatakmarki náð. Fögnuður fyllti sálina. Hvers
var framar þörf? Það var frelsað, og það var nóg.
Svo eru þeir, sem virðast vera í sömu sporum og ég var sjálfur.
Eg hafði spúið mér til Krists. Eg dró ekki dul á trú mína á Krist
og biblíuna sem Guðs orð. Ég útbreiddi „Norðurljósið“ og kristi-
leg rit. Ég vissi, að ég átti að taka trúaðra skírn. En mig brast
kjark til þess. Þá stöðnuðu andlegar framfarir mínar í fjögur ár
að minnsta kosti. Guð varð að taka fast á mér til að fá mig til
að hlýða. Ovíst er, liver andleg framtíð mín hefði orðið, hefði
ég ekki notið fyrirbæna Artburs Gook. Svo rann upp stundin
mikla, þegar tekin var sú ákvörðun, að niðurdýfingarskírn skyldi
ég taka. Hún var framkvæmd seinna. Og þá fannst mér, að allar
orrustur lægju mér að baki. Hvernig hefði farið, hefði ég ekki
hlýtt Guði? Alger andleg kyrrstaða eða líklega afturför hefði
orðið mitt hlutskipti um ævina. Slíkt hefir átt sér stað uin aðra,
sem ekki hlýddu Guði og létu ekki skírast, er þeir vissu, að þeir
áttu að gera það.
Ég kom til Sjónarhæðar og fór að taka þátt í samkomum. En
það var fálmkennt, ég var ekki öruggur, fannst ég aldrei vita,
hvort það væri rétt, eða biblíunni samkvæmt, sem ég væri að tala.