Norðurljósið - 01.01.1984, Síða 10

10
NORÐURIJÓSIÐ
Skúmaskot landsins
eru full af bælum ofríkisins
,,Dimmir staðir jarðarinnar eru fullir af bústöðum grimmd-
ar.“ (Ensk þýð. Sálm. 74. 20). Ungbarnamorð voru hræðilega
tíð hjá íbúum Hawaieyjanna áður en kristniboðarnir komu
þangað með boðskap sinn. Veisla var haldin fyrir börn, sem
verið höfðu í sunnudagaskólanum. Mannþröng var þar í
kring. Yst í hópnum var öldruð kona, sem barði sér á brjóst
og kveinaði.
Kristniboði gekk til hennar og spurði: Hvað gengur að þér,
að þú skulir gráta yfir svo fagurri sjón? Þú ættir að vera
hamingjusöm yfir því, að þú sérð slíkt? Þú ættir að muna eftir
því, hvernig ástandið var hjá fólki þínu áður en kristiboð-
arnir komu? Þessi vesalings sál hrópaði í angist: Hvers vegna
komu kristniboðarnir ekki fyrr? Blettaðar eru hendur þessar
af blóði 12 barna minna. Ekki einn afkomandi minn er hér til
að fagna í dag. Og aftur kveinaði hún: Ó! hvers vegna komuð
þið, kristniboðarnir, ekki fyrr? (Þýtt).
Saga þessi minnir mig á sögu, sem ég las á unglingsárum
mínum. Hún var í bók, sem Oddur Björnsson, prentsmiðju-
eigandi á Akureyri gaf út. Ekki væri unnt að spyrja mig út úr
henni núna. En söguhetjan hét Makar. Hann var svo vel sett-
ur, að hann gat farið á sleða upp hjarnbreiðurnar, sem leiðin
upp til himnaríkis lá eftir.
Hann fór fram úr mörgu fótgangandi fólki. Sumt virtist
tefjast við eitthvað. En hann ók fram hjá morðingja. Hendur
hans voru litaðar blóði. Hann reyndi að ná blóðinu af sér
með því að núa hendurnar upp úr snjó.
En blóðið fór ekki af. Með blóðugar hendur varð hann að
koma fram fyrir gjafara lífsins, Guð.
Það, sem fyrir mér vakir með því, að rifja upp þessa gömlu
sögu, er það, að ég get ekki varist því að hugsa um þá, sem
verja ævi sinni til að boða svonefndum heiðnum þjóðum
hjálpræði Guðs í Drottni Jesú.
11 ára gamall missti þeldökkur piltur í Bandaríkjunum
heyrnina. Hann lærði síðar fingramál, menntaðist vel. En svo