Norðurljósið - 01.01.1984, Síða 27

NORÐURI.JÓSIÐ
27
inum, sem hann hafði beðið Guð að senda. Og hann beið
ekki til ónýtis. Þegar farið var að rökkva, kom ungfrú Vester,
og hún hafði mann með sér, sem bæði bar og dró. Þar var allt,
sem Pétur hafði beðið um. Ekki vantaði heldur jólatréð. Hlý
húfa handa Pétri var einnig með. Mikil var gleðin hjá Pétri,
og hún var ekki minni hjá Allan og Rut. Mamma fékk að vita
hjá ungfrú Vester, hvernig allt hafði gengið til, og með tárum
þakkaði hún Guði og bað um fyrirgefningu á vantrú sinni.
Það var ekki aðeins hjálp fyrir þennan eina dag, sem
mamma Péturs fékk. Hinn ríki kaupmaður og ungfrú Vester
útveguðu henni eftir hátíðirnar, létta og góða vinnu og betur
borgaða heldur en hún hafði áður haft við þvottana. Einnig
hjálpuðu þau börnunum áfram, ekki síst seinna, eftir að frú
Ström dó, þá önnuðust þau Allan, Pétur og Rut. Já, Guð
heyrir til þeirra, sem hrópa til hans, hvort, sem þau eru stór
eða smá, og hvort sem það er stórt eða smátt sem þau hrópa
til hans um. En þau eru, því miður svo fá, sem í einfaldleik
trúar ákalla Guð um hjálp, eins og Pétur gerði.
Sönn saga af sjómanni
í skoskri byggð átti heima lítill drengur, sem hét Jakob. Hann
hafði ásett sér að verða sjómaður. Mamma hans elskaði
hann, og átti bágt með að hugsa til þess, að láta hann frá sér,
en á endanum lét hún það eftir honum.
Þegar drengurinn fór að heiman, sagði hún við hann:
„Hvar sem þú svo verður, Jakob, hvort þú verður á sjó eða
landi, þá máttu ekki gleyma, að kannast við Guð þinn. Lofa
mér því, að beygja kné þín á hverju kvöldi og hverjum
morgni, þó að sjómennirnir hlægi að þér.“
„Mamma, ég lofa þér þvi, að ég skal gera það,“ sagði
Jakob, og stuttu seinna fór hann með skipi, sem átti að fara til
Indlands.
Þeir höfðu góðan skipstjóra, og af því að nokkrir af sjó-
mönnunum voru trúaðir menn, var það enginn, sem gerði
grín að honum, þegar hann kraup á kné til þess að biðja.
En á heimleiðinni var önnur áhöfn á skipinu, því að