Norðurljósið - 01.01.1984, Síða 43

NORÐURIJÓSIÐ
43
fyrir, að þú sýndir mér þennan sannleika. Ritninguna rann-
sakaði hann með óbugandi heiðarleika, leiddur áfram skref
fyrir skref af Anda Guðs.
Nú, „bletturinn svarti“ í augum margra trúaðra manna
lúterskra er skírnin eins og hún er kennd i ritningunni. Á
hana líta margir sem banvænustu villu. (En ekki er víst, að
álitið sé hið sama nú og fyrir minnst 60 til 70 árum. S.G.J).
Margir einlægir, trúræknir menn taka þá afstöðu til hennar,
sem næstum virðist benda til þess, að þeir kysu heldur, að
ættingjar og vinir þeirra héldu áfram að lifa í opinberri synd
og óguðleik heldur en að snúa sér frá óguðleik og synd og
skírast. I Danmörku þakka þeir Guði fyrir, að þeir séu ekki
eins og menn, sem losaralegar hugmyndir hafa um gagnsemi
þessa siðar, sem þeir gjöra að eins konar helgisið.
Alinn upp í slíku andrúmslofti varð vinur minn Larsen
ekki lítið hryggur og órólegur, er hann komst að því, að vér
höfðum enga trú á þessari kenningu, sem kirkja feðra hans
var reist á. Hægt, en öruggt, var Andi Guðs að upplýsa hann,
uns hann kom að þeim vegamótum, sem allir koma til, er
alist hafa upp í kerfi mannasetninga, sem iðkar barnaskírn.
Hann varð að velja á milli þess: að fylgja hreinum manna-
setningum eða Orði Guðs. Spurningin er varir Drottins báru
fram, kom til hans kröftug: „Hví kallið þér mig herra, herra,
og gjörið ekki það, sem ég segi? (Lúkas 6. 46.).
Nú, langt í burtu i Danmörku var ung stúlka, sannkristin
og aðlaðandi mjög. Vonaði Larsen, að sá dagur rynni upp, að
hún yrði eiginkona hans. Vér lánum henni nafnið Christian-
sen. Reglubundið skrifaði Larsen henni. Sagði henni frá því,
hvernig Drottinn var að leiða hann. En þegar hún heyrði, að
hann var að velta fyrir sér biblíulegri skírn, varð hún mjög
hrygg. Alin var hún upp í þröngsýnu, lútersku umhverfi og
kennt að forðast þá sem drepsótt, er viku frá hinni viðteknu
trú á þennan helga sið. Sárbað hún hann, að hann ryfi allt
samband, er hann hafði við sértrúarflokk þennan, er svo væri
hættulegur. Ætti hann að koma heim undir eins, svo að hann
smitaðist ekki meira. Staðreyndin var, að við hjónin — af
ásettu ráði — höfðum aldrei minnst á skírn við Larsen eða
efni henni skyld. Fannst okkur, að mestu máli skipti, að hann