Norðurljósið - 01.01.1984, Síða 81

NORÐURIJÓSIÐ
81
Sundurmarða rósin
Jonni nam staðar við hliðið og kallaði til mömmu sinnar:
„Mamma, má ég fara með rós og gefa kennslukonunni?“
„Alveg sjálfsagt," sagði móðir hans, er kom út frá upp-
þvottinum og hélt á skærum í blautum höndunum. Hún fékk
drengnum yndisfagra, rauða rós, sem hún klippti af rósa-
runna, sem óx rétt við dyrnar.
Jonni setti rósina virðulega í vasa sinn. Síðan hljóp hann út
á leikvöll, þar sem hann tók þátt í harðvítugri knattspyrnu
rétt áður en hann átti að fara inn í skólastofuna. Hann var í
marki.
Skólabjallan hringdi. Hann tók upp jakkann sinn, sem
hafði verið notaður sem markstöng. Síðan settist hann í sæti
sitt, er hann var kominn í stofuna.
Kennslukonan veitti því athygli, að Jonni tók ekki eftir.
Hann var að stinga hendinni í vasa sinn, „Jonni“, kallaði hún
til hans, „hvað í ósköpunum ertu að fikta við, hvað hefir þú í
vasanum? Þú hlustar ekkert á það, sem ég segi. Komdu
hingað undir eins.“
Jonni eldroðnaði og gekk hægt upp að kennaraborðinu.
„Hvað ertu með þarna í vasanum? Láttu það á borðið.“
Jonni lét hvert rósarblaðið af öðru á borðið.
„Þetta var rós. Ég bað mömmu um hana handa þér, þegar
ég lagði af stað. Ég setti hana í vasa minn, en gleymdi því, að
hún væri þar. Ég notaði jakkann minn sem markstöng, og ég
held ég hafi stigið einu sinni eða tvisvar ofan á hann, og —
og. .. .“ Svo gat hann ekki sagt meira.
Kennslukonan var mjög væn og skilningsgóð. Hún tók
það, sem eftir var af yndislegu rósinni og andaði að sér ilmi
hennar.
„Jæja, Jonni, þú getur farið aftur í sætið þitt, og ég þakka
þér fyrir rósina. — Ég ætla að taka við henni eins og hún er,
en ég hefði miklu fremur viljað eiga hana eins og hún var.“
Gamall maður kraup niður við aftasta bekkinn í kirkjunni
minni. Hann sagði Jesú frá neyð sinni, þörf sinni að eiga
hann sem frelsara, og festi traust sitt á honum. Hann bað