Norðurljósið - 01.01.1984, Qupperneq 95

NORÐURI .JÓSIÐ
95
þörfin krefur. Fyrir Elísa lét hann járnið fljóta, og fyrir Jósúa
var sólin látin standa kyrr, er þeir reiddu sig á mátt hans til að
gjöra kraftaverk. Furðulegast af öllu var samt það, er gjörð-
ist, þegar Hiskía var sjúkur. Honum var gefið fyrirheit, að
hann yrði heilbrigður. Hann mátti velja á milli tveggja tákna,
sem bæði virtust ekki geta átt sér stað. Konungurinn kaus
það, sem erfiðara virtist: að skugginn á sólskífunni færðist
afturum lOstig. (Jesaja38. 1.-8.). Kraftaverk þetta getur virst
ótrúlegt, en það er satt því að „Er Drottni nokkuð ómáttugt?
(1. Mós. 18. 14.). Ósvarað hefir Drottinn aldrei látið áskorun
trúar, sem mætti hans kemur við, er bæta þarf úr einhverri
þörf. Þótt ekki komi til þess, að svo stórt fyrirbæri þurfi að
gjörast, er við eigum í hlut, þú eða ég, þá eru okkar minni
þarfir áhugaefni hans eigi að síður. „Sjá, ég er Drottinn, Guð
alls holds, er mér nokkur hlutur um megn? „Hann uppfyllir
ósk beirra, er óttast hann.“
Eitt sinn var ég að heimsækja vini mína í Cotemba. Borgin
litla hreiðrar sig við rætur fjallsins Fujiyama heilaga fjallsins
í Japan. Við, förunautur minn og ég, komum þangað, er
fellibylur var að skella á. Við vissum, á hverju við mættum
eiga von. Stormský svört hrönnuðust saman, eins og þau
væru æðisgengin. Þau huldu alveg fjallið. Þokumekkir
þykkir huldu landið, gráir, ógagnsæir. Naumast var unnt að
sjá hönd sína, þótt hún væri rétt framan við andlitið. Vindar,
ómótstæðilegir, lömdu utan veikbyggða kofa landsmanna,
ásamt þessu ýlfri, sem alkunnugt er í Austurlöndum fjær. Við
áttum von á að sjá þeim rykkt upp og borna í burtu, hvenær
sem var. Ekki var unnt að fara meira en eitt skref að næstu
húsdyrum, af því að úrhellis rigningin hafði gjört jarðveginn
að leðju. Regndroparnir féllu á þakið eins og kúlnahríð. Eftir
fáa daga urðum við samt að fara til að ná skipinu, sem við
áttum að fara með frá Yokohama. Auðvitað vorum við
vonsviknar, af því að við höfðum ekki séð Fuji. Undirgefnar,
að hálfu og vongóðar að hálfu, stóðum við á svölunum,
tilbúnar að fara, þegar ég sagði: Heldur þú, að Drottinn hafi
áhuga fyrir því, að hann láti okkur sjá Fuji, ef við bæðum
hann þess?
Eins og nú er, svaraði hún, efast ég um, að hann láti okkur