Norðurljósið - 01.01.1984, Síða 105

NORÐURI .JÓSIÐ
105
mætti hann takmörkunum, sem voru táknmynd af tilveru
hans í þessi 33 ár á jarðneskri pílagríms för, er hömlur mættu
honum á allar hliðar. Allt til grafar fékk Kristur að reyna
það, sem mönnum er sameiginlegt, í hvaða stétt sem þeir eru.
Hann lærði af því, sem hann leið. Hámarki reynslu hans var
náð, er hann dó friðþægingardauða, þegar hann af mann-
legum höndum var negldur á kross, er svipti hann frelsinu til
að hreyfa sig — til þess að hann gæti frelsað fólk sitt frá
syndabyrði þess.
„Sonur er oss gefinn“ — ekki ættfærður. . . . Hann átti hvorki
upphaf daga né enda lífs. „Þótt hann fæddist hér í tímanum,
þá var þó „ætterni" hans frá umliðinni öld, frá fortíðar dög-
um.“ (Míka 5. 1.).
Það var eftir hans eigin vilja, að hann, „eilífi sonurinn,
frumburður allrar sköpunar, varð maður.“ Kringum hann
snúast öll áform Guðs. Hann þrengdi sér saman inn í vom
þrönga og ófrjálsa heim. Hann gaf sjálfan sig, allt ,sem hann
átti, til friðþægingar oss. Örlátlega gaf hann allt, til hins
síðasta blóðdropa, til að endurleysa manninn. . . . Drottinn
Jesús var í upphafi — og hefir í raunveruleika orðið —
uppspretta allrar blessunar. „Af gnægð hans höfum vér allir
þegið og það náð á náð ofan.“ (Jóh. 1. 16.).
Ennfremur: sem Guð var Drottinn óendanlega hár og
heilagur, langt fyrir ofan það, er syndugur maður getur seilst.
Og kjarklaust hrópar hjartað, er það hefir íhugað þessar
hæðir, eðli og stöðu: „Hvað er maðurinn að þú minnist hans,
og mannsins barn, að þú vitjir þess?“ og lætur huggast.
„Orðið var Guð,“ en varð hold, er bjó meðal vor (og vér
sáum dýrð hans, dýrð Sonarins eina frá Föðurnum.), fullur
náðar og sannleika. Allt það, sem hann var, og allt það, sem
hann flutti með sér — lægingu sína og hásæti, kærleika sinn
og krossinn sinn, náð sína og sannleika. Himinn og jörð
tókust í hendur í honum. Guð og maður sameinaður í einn.
Mannleg neyð og guðdómleg lausn mættust, Fullkominn
Frelsari.
Og mannkyninu, hvílík blessun varð hann því! Það sýndi
líf hans allt og samband hans við mennina. í öllu, sem hann