Norðurljósið - 01.01.1984, Qupperneq 109

NORÐURIJÓSIÐ
109
Og raunverulegur friður lagðist yfir mig. Þá í fjarska sáum
við stöðugt ljós. Við það bundum við von okkar. Við stýrðum
í áttina til þess og rérum yfir línuna frá reiðum öldum til
kyrra vatna.
Þökk sé Guði, okkur er borgið! kom sem andvarp léttis frá
þeim, sem voru á undan okkur. Hálf stund enn. Þá erum við
komin í land.
Við erum komin hér! Við erum komin! var tilkynnt næst.
Indíánarnir stukku út í grunnt vatnið. Bátunum ýttu þeir í
gegnum grasið og hjálpuðu okkur út. Nýr leigusamningur
við lífið, hugsaði ég, og ég held, að hinir hafi hugsað eitthvað
svipað. Logandi furugrein notuðum við og vorum senn
komin heim. Vinir mínir báðu afsökunar á þessari óvæntu
reynslu sem hefði getað endað þannig að hópurinn allur
hefði drukknað.
Ekki þarf að biðja mig afsökunar, svaraði ég. Þetta var frá
Drottni komið. Ekki hefði ég viljað fara á mis við þetta, hvað
sem í boði hefði verið. Út úr þessu er ég komin önnur en ég
var áður, hreinsuð! Ennfremur, ég hefi fengið lifandi reynslu
af því: að eiga frið við Guð, og frið Guðs fyrir Jesúm Krist,
frelsara minn.
Mikill skal höfðingjadómurinn verða ...
. . . og friðurinn engan enda taka. Aukin stjórn, aukinn frið-
ur! Hvílíkt fyrirheit á þeim dögum, þegar stjórnir falla og
friðurinn minnkar.
Eftir því, sem stjórn hans eykst, eykst friðurinn. Stað-
reyndin er: Ef vér höfum falið honum að stjórna vorri ævi
allri og öllu, sem henni kemur við, þá fylgir friður hans
hverju voru spori. Þótt vér lifum í sorgum hlöðnum heimi, þá
léttir Drottinn af oss áhyggjum, er annars mundu yfirbuga
oss. „Ég veit, á hverjum ég hefi fest traust mitt,“ ritar post-
ulinn Páll af öruggri vissu, „og ég er sannfærður um, að hann
er megnugur að varðveita það, sem ég hefi falið honum, til
þess dags.“ (Ensk þýð.). Mismunurinn allur er fólginn í því:
hverjum við höfum trúað. Óhrekjanlegar eru þær sannanir,