Norðurljósið - 01.01.1984, Síða 136

136
NQRÐURIJÓSIÐ
ástarfjötra, því þetta allt var svo nýtt fyrir mig, og svo óum-
ræðilega hrífandi.
Móðursystir mín fór innan skamms að reyna að koma í
hjónaband fósturdóttur sinni, og þessum efnilega, unga
stúdent, sem þá var aðstoðarkennari við alþýðuskóla einn, og
hafði skrifað eina eða tvær ritgerðir, sem þóttu framúrskar-
andi góðar, og hann átti hér um bil víst, að verða með tím-
anum frægur maður. Við dvöldum í þessu húsi nokkrar vik-
ur, og á hverjum degi atvikaðist það einhvern veginn svo, að
við vorum saman meira og minna, og ég gat ekki annað en
veitt því eftirtekt, hvað móðursystur minni líkaði það vel.
Og ég var mjög hamingjusöm; gagntekin af nýrri óum-
ræðilegri gleði, sem ég hafði aldrei áður reynt. Áður en ég
vissi af, var hjarta mitt sigrað af öðru hjarta, sem ég hugði að
væri einlægt og tryggt, eins og mitt eigið.
En á þessum gleðidögum fann ég þó alltaf til einhvers
óróleika undir niðri, eins og eitthver ósýnilegt afl undir yfir-
borði lífs míns væri að reyna að beina því í aðra nýja stefnu.
Morgun eftir morgun, þegar fóstra mín var vön að fá sér
góðan dúr, og mér var frjálst að lifa og láta eins og ég vildi,
virtist mér þetta sama ósýnilega afl stýra skrefum mínum að
vissum bletti í fjörunni, þar sem börnin komu saman dag
eftir dag. Ég var vön að standa kippkorn frá þeim og hlusta á
söng þeirra, og þegar þau hættu, talaði æfinlega einhver til
þeirra og lagði alvarlega að þeim að koma til Krists. Áður
en margir dagar voru liðnir, var mér það fyllilega ljóst, að ég var
glataður syndari, sem varð að mæta afleiðingum synda
minna, nema ég tæki á móti Kristi og hinu dýrmæta hjálp-
ræði hans.
Svo kom síðasti dagurinn, sem við dvöldum þarna. Ég
reikaði niður að fjörunni, eins og ég var vön — óákveðin og
óróleg. Ég var næstum komin á flugstig með að verða eftir
þennan morgun, og gefa einhverjum af þeim, sem talaði til
barnanna, tækifæri til að tala við mig. Og — þó undarlegt
væri, var síðast talað út af áðurnefndum texta: „Hvernig
fáum vér undan komist, ef vér vanrækjum slíkt hjálpræði?"
Ég hlustaði, og löngun mín óx meir og meir og ég varð æ
ákveðnari í því, að koma til Krists þar og þá. Hálf ósjálfrátt