Norðurljósið - 01.01.1984, Qupperneq 151

NORÐURLJÓSIÐ
151
Harðar vindhviður lömdu á grindaglugganum í herbergi
mínu, því þrátt fyrir það, að ekki var vika liðin frá hinum
fagra júnídegi, sem var fæðingardagur minn í tvöföldum
skilningi, hafði veðrið skyndilega breyst, og hver stormbyl-
urinn komið á fætur öðrum með hellirigningu. Mér var
ómögulegt að sofa þessa nótt; ég hafði í tvo tíma bylt mér
órólega í rúminu, og það leit svo út, sem ég mundi ekki eiga
kost á neinni værð, því herbergi mitt lá þannig, að stormur-
inn náði mjög vel til þess, og hann óx því meir, sem lengur
leið á nóttina.
Hugur minn var ekki aðgerðalaus. Ég var að hugsa um
hina undursamlegu breytingu, sem á mér hafði orðið, — hina
ómetanlegu afmælisgjöf, sem ég hafði öðlast: — hjálpræði
Guðs.
Eins og nærri má geta, sagði ég móður minni út í hörgul frá
því, sem komið hafði fyrir mig þetta viðburðaríka sunnu-
dagskvöld. Þá hafði hún spennt greipar og mælt í lágum rómi
nokkur orð, til að láta í ljós gleði sína og þakklæti, en þó
sýndi löngunarfulla augnaráðið hennar, að það var gleði,
sem hún gat ekki tekið þátt í. Ég bað hana að fara að mínu
dæmi, og gefa sig algerlega Kristi á vald, en hún hafði svarað
sorgbitin, að henni stæði það ekki lengur til boða; hún hafði
verið kölluð að koma til Krists, en hafði neitað að koma.
Mikið höfðum við brotið heilann um, hver þessi ókunni
maður mundi vera, sem Drottinn hafði sent til að leibeina
mér. Við vissum ekki til, að neinn hefði sest að nýlega í nánd
við afskekta heimilið okkar í skóginum. Líklegast var, að
hinn ungi maður hefði verið á ferð og Drottinn sent hann til
litla Villiblómsins í skóginum, sem þráði ljós frá hæðum.
Faðir minn hafði legið mér þungt á hjarta alla þessa viku.
Mig langaði til að segja honum frá þeirri gleði, sem ég hafði
nýskeð öðlast, hvað sem það kostaði, en ég hafði ekki ennþá
fengið tækifæri til þess. ég kveið fyrir afleiðingunum, því ég
vissi, hvað játning mín mundi hafa í för með sér fyrir mig, en
mér var alvara með að viðurkenna frelsara minn, og meðan
stormurinn æddi úti fyrir, bað ég af öllu hjarta fyrir manni
þeim, sem hafði orðið frægur fyrir að afneita þeim Drottni,
sem ég elskaði.