Norðurljósið - 01.01.1984, Síða 152

152
NQRÐURIJÓSIÐ
Allt í einu heyrði ég undarlegt og óvanalegt hljóð ein-
hversstaðar í húsinu. Var stormurinn að komast inn undir hið
þétta stráþak og inn á milli viðanna? Það var augnabliks-
þögn, og ég þóttist heyra dyr opnast og lokast aftur
Þá kom hræðileg vindhviða, sem æddi eins og sterkur
hvirfilbylur gegnum skóginn. I einu vetfangi hitti bylurinn
húsið, og virtist ætla að kasta því um koll, eins og spilaborg.
Þessu fylgdi voðalegur hávaði, sem ég gleymi aldrei
meðan ég lifi. Frá þeim enda hússins, sem fjær var, þar sem
lág, aðeins einlyft álma lá hinum megin við aðalhúsið,
heyrðist brothljóð og brak í bjálkum og viðum. Svo heyrðist
allt hrynja niður í eina hrúgu, hvað innan um annað, en
gegnum hávaðann í storminum og hrynjandi viðum, heyrðist
hræðilegt kvalaóp.
Ég hljóðaði einnig upp yfir mig af skelfingu, um leið og ég
stökk á fætur, fleygði sjali yfir herðar mér og æddi út úr
herberginu.
Það var í elsta hluta hússins, sem tjónið vildi til Lesstofa og
bókasafn föður míns var þar, og það var hann, sem rak upp
hið hræðilega óp. Á leiðinni þangað mætti ég móður minni.
Hún var náföl, í síðum bláum kjól og hélt á lampa í hendinni.
„Villiblóm, heyrðir þú það? — Hvað er það?“
„Ég heyrði það; ég ætla að fara og sjá, hvað um er að vera.
Vertu hér kyrr, móðir mín!“ hrópaði ég og tók ljósið úr hendi
hennar. En hún fylgdi mér eftir og sagði: „María, María! Ég
verð að koma með þér. Faðir þinn — var að lesa. Hefir hann
meiðst?
— Það er skylda konunnar að vera við hlið mannsins síns,
þó í hættu sé. Ást mín er ekki útdauð, þrátt fyrir allt.“
Ég gat ekki framar komið í veg fyrir áform hennar, og við
flýttum okkur ofan. Þegar við komum í göngin, sem lágu að
álmunni, sem áður er getið, kom snöggur bylur, sem nærri lá
að slökti á lampanum. Mér fannst hjarta mitt hætta að slá,
svo óttaslegin varð ég. Ég vissi, hvað þetta gat þýtt. Ég gekk
fáein skref lengra og varð þess vör, að allt var eins og ég hafði
óttast. Aðalhúsið var að vísu óskemmt, en öll hin lága út-
bygging við austurenda þess hafði látið undan, og ekkert
nema hræðilegar rústir voru eftir, þar sem lesstofa og bóka-