Andvari - 01.01.1972, Síða 79

ARNÓR SIGURJÓNSSON:
Guðfinna Jónsdóttir frá Hömrum
Þcgar ég minnist Guðfinnu á Hömrum, er mér efst í iiuga síðasta stundin, er
við átturn sarnan. Ég var á leið að Ireiman frá Þverá í Dalsmynni til Reykjavíkur,
en lrún var sjúldingur á Kristneshæli, beið 'þar hinztu stund'ar sinnar. Móðir
hennar var í herberginu hjá henni, en gekk út, er ég haifði heilsað jreim. Hg
dvaldi ekki lengi iþarna inni, og okkur fóru ekki mörg orð á milli. En hún bað
mig að minnast sín látinnar, og ég lofaði því. Móðir hennar stóð við glugga á
ganginunr, og horfði út, er ég gekk hjá. Ég rétti henni hönd, en var varnað máls.
Ég hef ekki enn efnt það lóforð, sem ég ga;f Guðfinnu, er ég sá hana síðast.
Ekki er það vegna þess, að ég hafi gleymt því, það hefur oft verið mér í hug.
En ég hef ekki treyst mér til að efna það, fyrr en ég reyni það nú. Ég hef ekki
treyst mér til að leggja í það, sem ég hef um hana að segja, þá einlægni, sem mér
hefur fundizt hún eiga af mér skilið, og án þess væri betra að segja ekki neitt. Ég
get ekki 'heldur margt urn hana sagt, sem ekki varðar okkar skipti, og minningarn-
ar urn þau hefur mér fundizt mín einkaeign, iþó að ekkert færi það okkar í milli,
sem eigi mega allir vita, og flest var á vitorði allra, er þekktu okkur bæði. Við
vorum ung sveitungar og nágrannar, hún sótti til mín nám 1 tvo Vetur og hjálpaði
mér jafnframt og síðar við skólastarf. Hvorugt okkar duldi það, að við bárum
vinarhug livort til annars, enda olli það hvorugu okkar nokkrum erfiðleikum,
nema mér eftir að hún var dáin. Þá fann ég, að þar sem hún var, hafði ég átt
svo einlægan vin, að ég hafði mjög mildls misst.
Mér er Guðfinna óljóst í rninni, er ég sá hana í fyrsta sinn, en móðir hennar
er mér því minnisstæðari. Ég var þá þrettán ára, nýfluttur með foreldrum mínum
frá Sandi í Aðaldal að Einarsstöðum í Reykjadal. Móðir mín sendi mig þá að
Hömrum að sækja þétta til skyrgerðar til húsmóðurinnar þar, Jakobínu Sigurðar-
dóttur. Þetta var stutt leið, þó að fram hjá tveimur bæjum væri farið, aðeins
1 5 til 20 mínútna ganga. Komið varað litlum, snotrum og snoturlega umgengnum
bæ undir lágri hlíð með dálitlum hömrum í brúninni. Sunnan undir bæjarvegg
voru tvær litlar stúlkur. Ég gerði mér ekki grein fyrir aldri þeirra þá, en veit nú,
að þær hafa verið sjö og fjögurra ára. Mér var boðið til baðstöfu, og ég sat þar,