Andvari - 01.01.1972, Blaðsíða 88

86
ARNÓR SIGURJÓNSSON
ANDVARI
við tónlistarnám, annan á Akureyri hjá Otto Busch og Kurt Haeser, hinn í
Reykjavík hjá Páli ísólfssyni. Ég hafði einnig miklu að sinna, hélt tvo vetur uppi
ásamt konu minni skóla á Breiðumýri, undirhjó og sá um hyggingu skólahúss á
Laugum sem formaður Sambands þingeyskra ungmennafélaga, er stóð fyrir
stofnun skólans. Eftir að svo var komið, að gert var ráð fyrir, að ég mundi verða
skólastjóri á Laugum, hafði ég mikinn hug á, að skólinn nyti starfskrafta Guð-
finnu, sem 'þar mundi mega njóta á margan hátt. En það fór að rnestu á annan
veg.
Veturinn ;'ður en skólinn á Laugum tók til starfa, trúlofaðist Hulda systir
Guðfinnu. Ég minnist þess enn, hve það Llamrafólk var hamingjusamt með þá
trúlófun, er það kom í heimsókn til okkar hjónanna í rúmlega hálfbyggt skóla-
húsið á Laugurn. Þetta er í eina skiptið, sem ég minnist Guðfinnu þannig, að
mér fannst hún ör af fögnuði, annars einkenndi það hana, hve hún var stillt
og lét'fátt trufla skynsemi sína. Llm vorið fór unnusti Huldu að Llömrum og tók
að vinna þar að byggingum, eins og hann gerði ráð fyrir að taka þar við búi.
En um sumarið truflaðist Hulda á geði. Llm slíkan sjúkdóm vita menn sjaldan
mikið, hvernig á honum stendur, en sá grunur læddist að mér, sem þekkti Huldu
áður sem kennari hennar, að sjúkdómurinn hefði verið að búa um sig nokkuð
lengi, og síðar var mér sagt, að hér hefði verið urn að ræða berkla í heilanum.
Vel getur það hafa verið tilgáta ein, byggð á því, að Ragnhildur litla systir hennar
hafði dáið úr berklum, og þegar Hulda dó sjál'f litlu síðar en þetta gerðist, voru
berklar taldir dánarorsökin. Víst er, að ég heyrði Hamrafólk aldrei fel'la neina
sök á unnusta Huldu vegna þessa harmleiks. Guðfinna fylgdi systur sinni suður
á Kleppsspítala, og sú þrekraun hennar var skýrð á þann veg, að ekki hefðu
verið aðrir til þess en hún og unnusti Huldu, og hún Ihefði ekki getað hugsað til
þess, aðþað væri álhann lagt ofan á allt annað. Mér er líka grunur á, að sameigin-
leg barátta þeirra við sjúkdóm Lluldu hafi til þess orðið, að Guðfinna hafi borið
til hans hlýrri hug en annarra óskyldra manna. En það veit ég, að eftir þessa ferð
með systur sinni varð Guðfinna aldrei heil heilsu. Hún var ekki talin berklaveik
þá þegar, og alls ekki með smitandi berkla. En varla sýnist geta hjá því (farið, að
þá 'þegar hafi hún raunverulega tekið þennan sjúkdóm, er leiddi hana í tuttugu
ár að banasænginni.
Guðfinna var aldrei sterkbyggð. Hún var há og grannvaxin og aldrei styrk
í baki. Þó fann hún ekki til þess, að hún þyldi ekki að sitja við hljóðfæri sitt,
fyrr en eftir ferðina með Lluldu systur sinni. Fram til þess hafði tónlistin verið
mesta yndi hennar, og hún hafði setið við hljóðfæri sitt nærri hverja tómstund.
Nú brá svo við, að hún þoldi það ekki nema stutta stund í senn. Samt var eins
og lífsþrá hennar og hugrekki bugaðist ekki. Þegar hún var heima á Hömrum,