Andvari - 01.01.1972, Blaðsíða 162

160
HELGI SÆMUNDSSON
ANDVAiU
meðan stjörnur skína
ylfir na'kinni
jörðinni
látum vér ihelvindinn
hvína
helvindinn hvína —
hvína ------
Blástjörnur bera Jóhannesi Birni vitni sem ungu og hrífnæmu skáldi, þó að
vinnubrögðin séu gamaldags. Jóbannes Björn á iðulega í erfiðleikum með að fá
lögun á sköpun, sem þarf að ná iþroska. Margt bendir til þess, að hann hafi
gaman af myndlist og tónlist, en skorti þjálfun að túlka kenndir sínar orðum.
Samt spái ég honurn fram'förum, því að hann virðisí ætlast eitthvað fyrir, og oft
er rnjór mikils vísir. Bezta Ijóðið í Bldstjörnum er „Skógur“, og þar segir gáfa
til sín, þó að ískri í því á stöku stað eins og þegar nál rispar plötu:
er birtist oss lognmóða skóglendis skugganna háu
vér skynjum í hug vorurn eitthvað sem tékur oss höndum
og fjötrar þær taugar sem titra í kjarrinu smáu
og tæmir í botn þann lífsbrunn er síðast vér gröndum
en þó að skógarins miklu og máttugu gleði
sé rneinað að ihverfa inn í vitund elskenda sinna
þá opnast sá laufsalur lífsins sem stýrir því geði
að langa í dropa af því blóði sem hvergi er að finna
Vilmundur Gylfason er hins vegar jafnvægur og vandvirkur í Myndum og
Ijósbrotum. Hann er heimspekilega sinnaður, en gerist ógjarnan svo spakvitr-
ingslegur, að það lýti kvæðin, og honum gleymist sjaldan að botna brag sinn
svo, að sköpulag náist. Athyglisverð ljóð eins og „Mynd án svai;s“, „Lífsljóð" og
„í regnið“ sanna hæfileika og kunnáttu, og maður samþykkir bæði myndina og
boðskapinn í „Þegar ég gekk“:
Þegar ég gekk á fjallið
var þar hreiður
og lítill fugl
með brotinn væng