Andvari - 01.01.1972, Blaðsíða 93

ANDVARI
GUÐFINNA JÓNSDÓTTIR FRÁ HÖMRUM
91
og nokkuð oft leið norður í Reykjadal þaðan og þá stundum um Húsavík. Þar
átti ég fátt náinna vina annarra en feðginanna og síðar mæðgnanna frá Hömrum,
og þar átti ég víst, að tekið væri á móti mér eins og ég væri að koma heim til mín.
Allra minnisstæðast er mér, liversu elskulega mér var tekið, er ég kom þangað
með hóp af börnum mínum og beið þar eftir skipi, og næst minnisstæðast, er
Guðfinna sýndi mér ljóð sín í fyrsta sinn.
Vorið 1942 flutti ég heimili mitt frá Reykjavík að Þverá í Dalsmynni í Suður-
Þingeyjarsýslu. Einhvern veginn fannst mér, að mínir gömlu sýslungar tækju
mér með litlum fögnuði. Þó er mér í minni a. m. k. ein undantekning frá því.
Guðfinna skrifaði mér stutt og mjög elskulegt bréf og bauð mig velkominn í
nágrennið. Reyndar var nágrennið ekki meira en það, að ég minnist þess ekki
að hafa átt nema einu sinni eftir það leið um Húsavík, meðan Guðfinnu var þar
að hitta, og þá var hún ekki heima. Ég hitti hana þó í þeirri ferð, og sá fundur
okkar var ánægjulegur.
Að áliðnu fyrsta sumrinu rnínu á Þverá bar þar gest að garði, Ragnar í Smára.
Hann óskaði þess, að ég fylgdi sér austur um Þingeyjarsýslu, og var ég fús til
samfylgdar honum. Við áttum síðan talsvert víðreist um héraðið. f þeirri ferð
keypti hann útgáfurétt að ritum Þorgils gjallanda, og eftir það fórum við ofan
í Sand að hitta Guðmund föðurbróður minn. Þaðan héldum við til Húsavíkur,
og var erindið að hitta Guðfinnu frá Hömrum. Idún var þá suður á Laugum í
heimsókn hjá Kristjönu Pétursdóttur. Þangað komum við að áliðnu kvöldi, sem
varð mjög ánægjulegt. Guðfinna lék á orgel fyrir Ragnar, og alltaf var hann jafn
hrifinn og bað um nýtt lag. Aheyrendur voru ekki aðrir en við Kristjana, sem
þó vorum líklega fremur áhorfendur en áheyrendur, a. m. k. ég. Ég held, að við
Guðfinna höfum ekki skipzt á orðum þetta kvöld nema við heilsuðumst og
kvöddumst. Hins vegar höfðum við Kristjana margs að minnast. Með henni og
konu minni, Helgu, var mjög náin vinátta. Helga hafði ráðið hana forstöðukonu
Húsmæðraskólans og verið í stjórn skólans, meðan hún átti heima í Revkjadal.
Ég naut alltaf konu minnar hjá Kristjönu samkvæmt lögmálinu, að þegar rignir
á prestinn, drýpur á djáknann, og svo vona ég, að ég ha'fi ofurlítið notið sjálfs min,
fannst liún meta starf mitt á Laugum meira en flestir eða allir aðrir. Við höfðum
starfað þarna við skólana á Laugum hæði saman fjögur ár, nágrenni okkar alltaf
verið gott og námsstúlkur hennar sótt til mín kennslu í íslenzku.
Ég trúði því lengi, að Guðfinna hefði ekki ort ljóð fyrr en henni varð erfitt
uð rækja hljómlist sína vegna sjúkleika eftir 1927. En seinna sagði mér það
Askell Snorrason, að slíkt hefði verið vegna ókunnleika míns. Áskell var umfram
alla aðra menn náinn heimilinu á Hömrum og trúnaðarvinur Guðfinnu. Elann
fræddi mig um það, að Guðfinna hefði 'þegar á unga aldri hyrjað að leika sér