Andvari - 01.01.1972, Blaðsíða 92

90
ARNÓR SIGURJÓNSSON
ANDVARI
Guðfinnu tók það mjög sárt að skilja við sveit sína, Reykjadal, fagurgróinn
og sólríkan, og hún saknaði söngfólksins þar, sem hún hafði hjálpað til að njóta
íþróttar sinnar og lífsfyllingar á þriðja áratug og bar til hennar þakklátan hug.
En umfram allt saknaði hún Hamra, þar sem hún hafði leikið sér harn, gætt
Hamrafjárins með föður sínum á vorin, srnalað heiðina á æskuárum sínum, geng-
ið að heyönnum, meðan heilsan leyfði, lileypt 'hesti sínum um grundirnar, notið
sólar í hamrahlíðinni og sunnan undir bæjarveggnum, lifað og fundið til með
fuglununr á heiðinni og í hlíðinni og þó einkum þeim, er gerðu sér hreiður í
hlöðutóft eða bæjarvegg. Þar hafði hún notið heimilisins, sem foreldrar hennar
höfðu búið ihenni af undraverðri aiúð í fatækt sinni og ekki var unnt að búa
af sömu prýði í nýtízku húsi og ekki unnt að endurvekja til sama lífs á gamals
aldri. Skilnaðurinn við Laugar held ég að ekki hafi verið henni eins viðkvæmur,
bví að þar gat hún alltaf átt athvarf, ef hún vildi, hjá Kristjönu Pétursdóttur, og
það var henni líka öðru hvoru „hamrahlé'*.
Svo fékk Elúsavík líka sitt gildi fyrir Guðfinnu. Að sumu leyti sá hún sveitina
sína betur þaðan. Hún hafði alls ekki heldur tapað benni að fullu, því að vinir
hennar þar héldu rnargir sambandi sínu við hana, þó að hún væri flutt til kaup-
staðar þeirra, aðrir, er fluttir voru þangað á undan henni, urðu henni enn nánari
en fvrr. Meðal þeirra var t. d. Ingibjörg Tryggvadóttir, síðar eiginkona Jakobs
Kristinssonar, en hún var á þessurn árum hjúkrunarkona á Húsavík. Svo urðu
vissulega ýmsir til þess að taka henni mjög vel á Húsavík. Má meðal þeirra
nefna séra Friðrik Friðriksson og Karl Kristjánsson alþingismann. Þeir urðu
fyrstir til þess að koma ljóðum hennar á framfæri, og séra Friðrik mun einnig
hafa ráðið miklu og líklega mestu um, að hún varð organisti Húsavíkurkirkju.
En allra mest virði fyrir Guðfinnu mun þó hafa orðið vinátta þeirra Sörens
Árnasonar frá Kvíslarhóli á Tjörnesi. Hann var leigjandi þeirra í Hamrahlíð, og
sá Jakobína móðir Guðfinnu honum einnig fyrir fæði. Ég hef engin kynni af
honum haft, en öllum, sem mér hafa frá honum sagt, ber saman urn, að hann
sé frábær drengskaparmaður. Llm vináttu þeirra Guðfinnu veit ég það eitt, að
hann sá um útför hennar, og hún bað hann fyrir móður sina, meðan hún lifði,
og að hann hélt herwli yfir henni til dánardægurs hennar 17. október 1956 og sá
einnig um útför hennar.
Eftir að Guðfinna flutti til ITúsavíkur, bar fundum okkar oftar saman en
síðustu ár hennar á Hömrum. Svo vildi til, að ég átti leið unr Húsavík rétt í
þann mund, er það Hamrafólk flutti í sína HamrahHð, og þá hlaut ég að skoða
Jreirra nýja heimkynni vandlega. Guðfinna bað mig Jrá að líta við h já þeirn, Jregar
ég ætti leið urn Húsavík, og það tók ég á þann veg, að ég gekk Jrar aldrei fram
hjá garði án þess að hafa |>ar viðdvöh Ég átti ]iá um nokkur ár heima í Reykjavík