Andvari - 01.01.1972, Blaðsíða 87

ANDVARI
GUÐFINNA JÓNSDÓTTIR FRÁ HÖMRUM
85
að gera verkefnið ofurlítið meira, leitaði ég til Guðfinnu um aðstoð til að hafa
samkomur fyrir fólk það í sveitinni, er til okkar vildi koma um aðra hvora
helgi, þegar ekki voru aðrar samkomur. Guðfinna hafði þá tekizt á hendur
söngstjórnina í svcitinni og naut vinsælda og virðingar við það. Ekki var til þess
ætlazt, að hún kallaði á þessar samkomur allt það söngfólk, sem um hana hafði
safnazt, til að hera uppi ]>cssar samkomur, er haldnar voru á laugardagskvöldum
og tóku 3 eða 4 klukkustundir eftir því, hve fólkið, sem kom, var stundvíst, —
þeim var alltaf lokið klukkan 12. Guðfinna átti aðeins að kalla það fram til að-
stoðar, sem kom, og það tókst vonum framar, því að flestu hennar söngfólki var
l júft að koma. Mitt framlag á þessurn samkomum var erindi, er ég vmist útvegaði
eða flutti sjálfur. Þessar samkomur voru flestar vel sóttar, eftir því sem efni gátu
staðið til i ekki stærri sveit, og ég held, að þær hafi verið vinsælar af þeim,
er kornu. Það var fvrst og fremst Guðfinnu að þakka, þó að ég teldist stjórna
heim. Það var um sönginn á þessum samkomum eins og sönginn í sveitinni, að
Guðfinnu voru allir fúsir að hlýða.
Unp úr þessari samvinnu okkar óx sú vinátta, er entist okkur báðum, meðan
Guðfinna lifði. Það var kröfulaus vinátta áf hennar hálfu, nema hvað ég vissi
hað. að henni hótti vænt um, að ég dygði til nokkurs og mér vegnaði vek Ég
vddi líka gæta þess sem bezt að gera aldrei til hennar neinar þær kröfur. að reyndi
á vináttu okkar. Ef til vill var mér það rnest vert, að þó að ég stæði í mikilli
þakkarskuld við hana éftir þennan vetur, lét hún mig aldrei annað finna til
hinztu stundar en að hún væri í þakkarskuld við mig, og felli ég ekki með því
dóm um. hvernig reikningar stóðu í okkar skiptum. Ég lét mér aldrei renna það
1 srun, að slíkt væri af yfirdrepsskap, og vel var mér Ijóst, að hað gat ekki verið
af barnaskap, því að hún var mjög vitur kona og raunsæ.
Þennan vetur var Hulda systir Guðfinnu reglulegur nemandi í skólanum.
Hún var áuætur nemandi og svo vandvirk við námið, að mér fannst nærri sjúk-
legt. Meðal annars skrifaði hún forkunnar fagra rithönd, sem aldrei mátti sjást
missmíði á. og ritvilla sást varla eða ekki í stilum hennar. En hvorki réð hún
yfir slíkri skapstillingu sem Guðfinna eða frumleika í hugsun og framsetningu,
Þær systurnar voru miög samK'ndar. Þennan vetur var á Hömrum og sótti skól-
ann haðan hriðja stúlkan, Þuríður Guðmundsdóttir, fráhær nemandi.
LTm vorið, ’þegar jörðin var orðin græn og konan mín komin heim, fórum við
með nemendum mínum frá vetrinum yfir í Þingey og um Fossselsskóg. Það var
óglevmanlega ánægjulegur dagur. Síðar þetta sama sumar leitaði ég til Guðfinnu
með vanda, er mér har að höndum, en ég var ekki fær urn að leysa, en hún leysti
þannig, að mér 'fannst ég 'standa í þakkarskuld við hana aMa ævi.
Næstu 2—3 árin voru skipti okkar minni. Guðfinna var að heiman tvo vetur