Andvari - 01.01.1972, Blaðsíða 13

andvari
GUÐMUNDUR ÓLAFSSON í ÁSI
11
lagt meira í sölumar en Vestur-íslendingar, livað fé og fyrirhöfn snertir, til
að heimsækja ísland og heiðra það með nærveru sinni á þessari minnisverðu
hátíðarstundu, og kernur það heim við fornmælið: „Römm er sú taug, er
rekka dregur föðurtúna til“.
En það bróðurþel og þann velvilja, sem Vestur-Islendingar sýna Alþingi
og íslenzku þjóðinni í heild með komu sinni nú, vænti ég, að þeir fái að
nokkru endurgoldinn, er þeir kynnast högum lands og þjóðar og bera þá
saman við það, sem áður var, er þeir fluttu hurt af landinu fyrir nokkrum
tugum ára, margir að ég hygg, eins og ég áður sagði, af þeirri ástæðu einni,
að þeir sáu ekki framtíð sinni borgið hér á ættlandinu, því að Vestur-Islend-
ingar hafa jafnan sýnt það, að þeir unna Islandi eins og eigin börn og gleðj-
ast því af bættum hag þess og framförum og hafa við tækifæri drengilega
stuðlað að því.
Sameiginlegt fagnaðarefni fyrir Vestur- og Austur-íslendinga á þessari
hátíðarstundu má það vera, að Vestur-íslendingar eru nú búnir að yfirstíga
hina miklu örðugleika landnemans í ókunnri heimsálfu og orðnir þar kunn-
ur og vel virtur þjóðflokkur með góðar framtíðarhorfur fyrir sig og afkom-
endur sína.
En mikinn kjark og þrek hafa þeir lagt fram til að afla sér þessara gæða,
enda hlotið að verðugu fyrir það gott álit hvarvetna. Hefir dæmi þeirra að
sjálfsögð u hvatt Austur-íslendinga til rneiri dugnaðar og framkvæmda en
áður og orðið með því báðum þessum bræðraþjóðum til hagsældar og bless-
unar.
Eg vil því fyrir hönd þings og þjóðar færa Vestur-íslendingum heiður
°g þökk fyrir drengilega framkomu sína jafnan gagnvart bræðraþjóðinni
austan hafs og nú sérstaklega fyrir þá ræktarsemi, sem þeir liafa sýnt föður-
landinu, hinni „eldgömlu ísafold", á þessum minnisverða heiðursdegi Al-
þingis íslendinga.
Vestur-íslendinoar lengi lifi!“
Ö Ö
Um þingmennsku Guðmundar og þingstörf skal ekki mikið rætt. Hann
var enginn sérstakur ræðuskörungur, ef miða skal við langlokulestur sumra,
sem þar áttu sæti og tömdu sér þess háttar ræðumennsku. Iíann var fremur
stuttorður í ræðum sínum og var mótfallinn allri mærð. En ræður hans voru
gagnorðar, gerhugsaðar og hornar fram af sannfæringarkrafti þess, sem veit
hyað hann vill og hefir myndað sér ákveðnar skoðanir á þeim málum, sem