Andvari - 01.01.1972, Blaðsíða 136

134
HELGI SÆMUNDSSON
ANDVARI
meS 'kolajxika á öxl
og steypir úr honum í brjóst mitt.
Þar liggja hinar svörtu steinjurtir
aftan úr grárri Iforneskju
og bíða þess að verða að glöðum loga.
En tilgangslaus er sú bið
því nú getur enginn kveikt upp ...
„Vegur allra vega“ er aftur á móti Ijóðrænn tónn Jóhannesar úr Kötlum og
niðar þýtt, e'f „Kaldakol" speglaSt djúpt, en elcki er íþrótt skáldsins síðri, þegar
það gefur í skyn heldur en ályktar:
Þreytt er golan komin af hafi
þreytt er lindin 'komin af fjöllum
þreyttur er ég
því langur er vegur allra vega
langur er vegurinn til þín.
Áfram höldum \'ið dag og nótt
golan og lindin og ég
— munum við þá aldrei finna hvíldr
Mun þetta þreytta Ijóð
um goluna ag lindina og mig
aldrei fá að hvílast í þér?
Jóhannes úr Kötlum barðist löngum fyrir hugsjónum og hér gætir enn þeirrar
viðleitni. Sumt af því mun sjálfsagt umdeilanlegur skáldskapur, en vel tekst
Jóhannesi, ef hann lætur kvæði standa í öðru eins tákni og „Enn um gras“:
Óskiljanlegt er grasið:
maður treður það undir fótum sér
en það reisir sig jafnharðan við aftur.
Óskiljanlegt er grasið:
skepnurnar bíta það og renna því niður
og skila aftur hinu ómleltanlega
— cn viti menn:
á því nærist svo nýtt gras.