Andvari - 01.01.1972, Qupperneq 142

140
HELGI SÆMUNDSSON
ANDVARI
annað en að raða orSum, en það lætur Jón sér nægja. Þetta kemur í IJós viS
athugun á kvæSi eins og „StríSi". ÞaS er nýstárlegt, og skáldiS vantar alls ekki
ímyndunarafl, en samt bregzt því liogalistin:
Eins og varfleygir ernir í rauðri sól.
Eins og mjóir flvjandi rádýrskálfar
í bláu bciðmyrkri.
Eins og upp'.yftar barnsmáar hendur í þögn.
Eins og steinrunnin martröð.
Og —
sprengjan fellur.
SkáldiS bíSur liér ósigur, þráít fyrir athyglisverða og heiðarlega tilraun. Nýi
skáldskapurinn er engan veginn svo auðveldur, að hann krefjist ekki persónu-
legrar aðferðar í túlkun og vinnubrögðum, en Jón Jóhannesson héfur misst
hennar. Brotin raðast hvergi saman.
Töf (1970) eftir Baldur Ragnareson er mjög á aðra lund. SkáldiS treystir
sennilega of mikið á vinnubrögð sín. Baldur veit, að kvæði sætir aðferð líkt og
veggur í hleðslu, en hann gerir sér ekki nægilega grein fyrir, bvað á saman. Mig
grunar, að skáldið viðhafi kunnáttuatriði, þó að innblásturinn van'ti, en hvort
tveggja þarf, ef vel á að fara. Baldur Ragnarsson yrkir skynsamlega, en kvæðin
minna á þunga fugla, sem ná sér ekki á flug. Þetta er bágt, þar sem ljóðin eru
flest stutt, en þyngslin munu stafa aif kaldri skynsemi skáldsins, sem forðast að
láta tilfinningar í ljósi. Svona kvæði gdta samt verið ort af ærinni 'þörf og gáfu,
en þau minna á krossgátu, sem lesandinn ræður ekki. Baldur Ragnarsson verður
að ætla sér meiri hlut en í þessum kvæðum, þó að hann vandi til þeirra á sinn
hátt.
Ljóð Baldurs Oskarssonar í Kroságötum (1970) munu háð vanda, ,sem erfitt
er að skilgreina. Skáldið hefur eins konar flugeldasýningu i 'frammi, en við-
leitni þess leiðist út í óhemjuskap. Baldur Óskarsson lætur kvæðin hlaupa með
sig í gönur. 'Þó dylst varla, að þau spnótti af ríku skyni, en kannski hentar ekki
Jjóðformið alls kostar því, sem túlka á. Orðin tætast iðidega eins og sprengikúlur
og rífa yrkisefnin sundur.