Andvari - 01.01.1907, Síða 71

Tómasar Sæmundssonar.
65
erl ilt ætlað, er hann átli alls kostar við mig, en ég
varð liissa á, hvað ógætilega hann lélc, og hefði slíkt
einhvern tíma mátt verða honum að meira illu, en í
þetta sinn, ef hann liefði átt sömu ferð ófarið, sem ég
þá átti. Með öllu þessu samlali hal'ði hann komið
inn hjá mér einliverri áður óþektri grunsemd til allra,
sem ég mæta kynni, og sem hefði aldrei látið mig
ugglausan og mikið ónýtt ánægju mína, ef ég ekki
hefði brátt bygt lienni út aftur. Virðist mér og sao
sem hún sé með öllu ónauðsynleg, og eitt af þeinr
meðulum, sem heimskan finnur upp á til að kvelja
með sjálfan mann; þurfti ég aldrei á ferðinni verju
með, og hefði [hún] því að eins orðið mér til óánægju,
örðugleika og ólukku; er það forsjállegast meðal ó-
lcunnra þjóða að dylja allan efa um trúnað þeirra,
sem maður á við að skifta, og tala við þá einlæg-
lega og sem kunningja, meðan þeir ekki liafa geíið
til annars neina átyllu. Hefði ég tapað mörgum lær-
dóms- og ánægjustundum og mörgum rangt lil gert,
ef ég hefði látið eintóma ímyndun leiða mig lil að
hreyta öðruvísi; fyrir utan hvað það er oftast, þegar
við illa er að skifta, cinasli veguriiin til að gcta ver-
ið óliultur. I5að stendur oft eins á fyrir þeim, sem
maður mætir á ferðalögum, eins og rnanni sjálfum,
og ekkert spanar þann illgjarna fremur til að gera
ilt, en að honum sé ófyrirsynju illa trúað, og ílest
alt sundurþykki, sem maður á við aöra, orsakast af
sjálfum lionum, stundum af því að hann er ekki nógu
aðgætinn með að gera öðrum rétt, og oftar af því,
að hann er ekki nógu tilhliðrunarsamur í því, sem
engu skiftir, eður sltoðar eigi málstað annara eins
nærgætnislega og sinn eigin. í Prag har okkur fé-
lögum það lil sundurþykkju, að þó að við hefðum
tekið okkur saman um þennan fyrsta dag að skoða
að eins þá hluti, sem eftir ávísun leiðsögumanns okk-
ar kostaði ekkert að sjá, meðan ynnist til, og sjá svo
Andvari XXXII. 5