Andvari - 01.01.1907, Blaðsíða 76

70
At suðurgöngu
ekkert fyrir taka. Hafði mig það aldrei fyrri hent á
slíkum stöðum.
Nokkru síðar um daginn fékk ég hjá kolamanni
að hreiðra mig á vagni lians; sat ég þar til þess, er
við komum til hans hýbýla. Bauð hann mér þá inn
og færði kona hans mér þá hlaup eða skyr til að
drekka, og var það sama geíið fólkinu að miðdegis-
verði út á rúgbrauð, sem molað var niður í skálar.
Vildi hvorugt hjóna hafa neitt fyrir beina sinn; sagði
konan, að sér þætti nóg launað, ef mér liefði smakk-
ast rétturinn.
Undir kveldið komst ég lil Klentsch; þaðan er
aðeins tveggja tíma vegur til Waldmiinclien, sem
liggur á takmörkum Böhmens og Bayerns. Aðskilur
löndin nokkurs konar fjallgarður eða ás, sem liggur
frá norðri til suðurs, og er hann myrkum skógi
vaxinn alt liið efra; liggur Klentsch, sem er lítið þorp,
austan í ásnum; er þar fagurt og víðsýni mikið langt
austur í Böhmen. Eg ætlaði að vera þar um nótt-
ina, en gat ekkert rúm fengið, og liefði orðið að
liggja á hálmi, sem breiddur ATar út á gólflnu, eða í
langstólum ásamt mörgum öðrum, sem komnir voru,
og er örðugt að fá aðra gistingu á þessum svæðum.
Vildi þá svo til, að þar var staddur vinnumaður frá
Waldmúnchen í bóndavagni, og bauð hann mér að
fara með sér þangað um nóttina, sem ég þektist, úr
því sem komið var. Hann var hinn hreifasti, en
karlmaniilegur og ískyggilegur, enda var komin nótt
og þröngan stíg [að faraj gegnum myrkan skóg.
Þegar við vorum fyrir skömmu komnir upp brekk-
una, varð hús á vegi okkar. Bað hann mig [að]
halda við hestinn, meðan hann færi þangað inn, því
[að] hann ætti þar kærustu. Heyrði ég og út á veg-
inn kæti mikla. Kom liann skömmu síðar [út] til
mín; var þá orðinn vel hreifur og bað mig koma
jpn og fá mér öl. Gerði ég það, og fór öllum vel til